Tussen herinnering en stilte

Weerbots is het rouwproces en een eerlijke relaas van Leen Huet die je meeneemt doorheen haar emoties en verleden. In het boek leer je haar beide ouders kennen, alsook haar band met de auteurs en kunstenaars die haar leven getekend hebben. Haar liefde voor Nabokov wordt meermaals aangehaald.

De rauwe emotie over het verwerken van haar ouders komen binnen.

Het mooie aan Weerbots is hoe ingetogen het allemaal blijft. Geen grote woorden of dramatische uitroepen. Leen Huet schrijft met de kalmte van iemand die geleerd heeft dat verdriet niet altijd schreeuwt, maar soms zachtjes naast je komt zitten.

Ze weeft herinneringen aan haar ouders door beschouwingen over kunst, literatuur en tijd, waardoor het boek meer wordt dan enkel een rouwverslag. Het is ook een ode aan denken, kijken, en blijven voelen.

Wat ontroert, is hoe tastbaar haar liefde voor taal is. Elk woord lijkt gewogen, elke zin ademt respect voor het leven dat geweest is én voor wat blijft.

Weerbots is geen boek dat je in één ruk uitleest. Het vraagt om traagheid, om stilstaan. Om te luisteren naar wat tussen de regels beweegt.

Een kleine, stille schat voor wie woorden zoekt voor verlies, en schoonheid vindt in de herinnering.

"Nee, een mens is altijd een mens. Ook wanneer de hersenen verslijten En vergeten. De geest brokkelt af, maar de geest denkt nog De geest is altijd de geest. Er zijn nog herinneringen."