Pelgrimstocht zonder doel. Over zoeken, vinden en toch op je honger blijven

Pelgrimstocht zonder doel. Dat is misschien wel de beste samenvatting van dit boek.

Ik kijk er met dubbele gevoelens op terug. Enerzijds vond ik het verhaal intrigerend en meeslepend. De zoektocht van Tsukuru naar wat er in het verleden is misgelopen bij zijn vrienden roept herkenbare thema’s op: verlies, eenzaamheid en het verlangen naar betekenis. Murakami weet als geen ander een melancholische sfeer te creëren waarin zelfs de stiltes spreken.

Toch bleef ik op het einde wat op mijn honger zitten. Het verhaal kabbelt rustig voort, maar bouwt niet echt op naar een ontknoping die iets toevoegt. Het open einde voelde dit keer niet als een bewuste keuze om ruimte te laten voor interpretatie, maar eerder als een gemiste kans. Ik bleef met veel vragen achter, alsof de pelgrimstocht nooit écht ergens heen ging.

Tsukuru zelf vond ik een aangenaam en gelaagd personage. Zijn onzekerheden en stille volharding maken hem geloofwaardig. De nevenpersonages, vooral Sala, blijven dan weer wat vlak en afstandelijk. Ze lijken eerder symbolen dan echte mensen, wat jammer is in een boek dat zo sterk draait rond menselijke connecties.

Kortom: De kleurloze Tsukuru Tazaki is een mooi, traag en bedachtzaam verhaal dat raakt, maar niet volledig vervult. Een pelgrimstocht die indruk maakt onderweg, maar waarvan de bestemming wat dof blijft.

*Gelezen met Boekenroedel*