Een typische Lisette Jonkman

In Helemaal het einde is Roxy tien jaar geleden haar geboortedorp in Nederland. Sindsdien heeft ze nooit meer contact gehad met haar familie en vrienden van vroeger, ondanks dat haar moeder hardnekkig elke week een email blijft sturen. Ze heeft het helemaal gemaakt als leadzangeres van een bekende rockband, maar wanneer haar beste vriendin overlijdt stort Roxy helemaal in. Haar manager verplicht haar om een pauze van minimaal drie maanden te nemen en stuurt haar met het eerste de beste vliegtuig terug naar Nederland. Ineens wordt er weer van haar verwacht dat ze meehelpt op de boerderij van haar ouders en staat ze weer tussen de koeien. Iedereen blijkt verder gegaan te zijn met hun leven en niet iedereen zit er op te wachten dat Roxy weer opduikt in dat leven. Roxy wil zo snel mogelijk weer terug naar haar leven vol seks, drugs en rock-‘n-roll, maar tot die tijd doet ze er alles aan om het geheim dat ze al tien jaar voor zich houdt, de reden waarom ze weg is gevlucht uit Nederland, niet uit te laten komen.

Aan het begin van het boek moest ik echt even wennen aan het verhaal. Tot nu toe las ik van Lisette Jonkman de Verkikkerd-reeks en de Onbreekbaar-reeks. Die boeken spelen zich natuurlijk allemaal af op de zelfde plek en met grotendeels dezelfde personages. Helemaal het einde is compleet anders, maar gelukkig wel met dezelfde fijne schrijfstijl van Lisette waardoor ik weer heel snel door het boek heen vloog.

Dit boek maakte voor mij duidelijk dat ik een boek ook heel leuk kan vinden als ik het hoofdpersonage drie keer niks vind. Ik vond Roxy in het begin echt enorm irritant, arrogant en egoïstisch en hoewel dat wel iets veranderde door het boek heen, was ze niet echt een personage dat ik helemaal geweldig ging vinden. De bijpersonages daarentegen, Arno, de ouders van Roxy en haar twee zussen, genoot ik wel heel erg van.

In het boek worden de stukken verteld vanuit het perspectief van de hedendaagse Roxy afgewisseld met dagboekfragmenten van Arno uit de tijd dat ze vrienden waren. Een welkome afwisseling, want Roxy laat echt nauwelijks iets los over haar verleden en op deze manier kom je daar gedurende het boek wel steeds meer over te weten. Centraal staat natuurlijk de vraag waarom Roxy zo plotseling gevlucht is en achter het hele verhaal kom je pas aan het einde van het boek. Aan de ene kant vond ik het einde wel iets voorspelbaar, maar Lisette Jonkman kreeg het wel een paar keer voor elkaar om me te verrassen.

Als je fan bent van de schrijfstijl en de humor van Lisette Jonkman dan is Helemaal het einde echt weer een aanrader. Als ik een boek geweldig vind, terwijl ik de hoofdpersoon niet kan uitstaan dan heb je als auteur echt iets goed gedaan. Misschien is dit niet helemaal een typische feelgood, maar aan het einde van het boek kan je niet anders dan vrolijk zijn.