Verrassende ontknoping

Alweer een hele tijd geleden las ik Iene Miene Mutte, het eerste deel in de Helen Grace-reeks van M.J. Arlidge. Die vond ik een erg goede en vooral onvoorspelbare thriller en daardoor was ik ook heel benieuwd geworden naar de rest van de serie. Onlangs luisterde ik het tweede deel Piep zei de muis als luisterboek.

Met inspecteur Helen Grace van het team Zware Misdrijven in Southampton hebben we in het vorige deel al kennisgemaakt. In Iene Miene Mutte maakte Helen en haar team jacht op een seriemoordenaar en nu die gepakt is, heeft dit zijn sporen nagelaten in het team. Ze moeten echter weer hard aan het werk met z’n allen, want er dient zich een nieuwe zaak aan. In een afgelegen huis wordt het lichaam van Alan Matthews gevonden. Zijn hart is verwijderd en wordt de volgende dag bij zijn familie afgeleverd. Allan is een zakenman, fondsenwerver en bovenal actief lid van de doopsgezinde kerk. De vraag reist dus op wat deze man in een buurt doet die vooral bekendstaat vanwege prostitutie en drugs. Al snel nadat er aan het onderzoek is begonnen, wordt er weer een slachtoffer gevonden waarbij het hart is verwijderd. Het team lijkt weer klopjacht te maken op een seriemoordenaar, maar door onverwachte wendingen en leugens is het niet makkelijk deze dader te vinden.

Zoals ik al schreef was het alweer een behoorlijke tijd geleden dat ik het eerste deel van de serie las. Hoewel je de boeken niet per se op volgorde hoeft te lezen, is dit wel leuker en het is ook handiger om het verhaal te begrijpen. Doordat ik al aardig wat vergeten was van wat er in Iene Miene Mutte was gebeurd, moest ik aan het begin weer heel erg wennen aan alle personages.

Wat er ook voor zorgde dat ik maar moeilijk in het verhaal kwam, waren de vele perspectiefwisselingen. Op zich leuk, want zo kun je als lezer meekijken met verschillende kanten van de zaak, maar ik had soms nogal moeite om te begrijpen wie wie nou ook alweer was. Het is goed mogelijk dat ik het wat minder rommelig had gevonden als ik het boek had gelezen, maar in het luisterboek vond ik het aan het begin allemaal maar ingewikkeld in elkaar zitten.

Het verhaal zelf is misschien niet heel erg origineel bedacht, maar de verschillende verrassende wendingen die er in het plot zitten, zijn dat zeker wel. Veel er van zag ik echt totaal niet aankomen en ik was dan ook erg verbaasd over de uiteindelijke ontknoping. Voor mij is een thriller een goede thriller als ik aan het eind verrast ben over de uitkomst en dat was bij Piep zei de muis zeker het geval.

Wat ik ook fijn vond aan dit deel is dat je als lezer de personages uit het vorige deel nog beter leert kennen. Hoewel het verhaal soms misschien iets te veel doorging op het privé-leven van de agenten, vond ik het wel fijn om wat meer te weten te komen over de personen achter degenen die de moorden oplossen.

Piep zei de muis is een prima opvolger van het eerste deel. Het verhaal zit wederom vol met verrassende wendingen en bovendien wordt de spanning goed vastgehouden door M.J. Arlidge. Hoewel de verschillende perspectieven waaruit het verhaal verteld wordt soms wat verwarrend is, voegt het ook wel iets toe aan het verhaal. Ik ben in ieder geval heel benieuwd naar de rest van de serie.