Amai

In zijn vierde thriller, Waterspuwer, krijgt Jonathan Sonnst het opnieuw voor elkaar om de lezers aan hun stoel en boek te binden. Op zijn eigen wijze zet hij het omstreden stamcelonderzoek en de transplantatie in de schijnwerper. Het is een amusant boek. De schrijver schuwt zijn afkomst niet en maakt herhaaldelijk gebruik van Belgische woorden.

De auteur heeft goed ingeschat dat de vele in het verhaal opgevoerde personen ietwat verwarrend kunnen gaan werken en helpt de lezer daarom door voor in het boek alle personages te vermelden met hun feitelijke plaats in het verhaal. Dat geeft de mogelijkheid om al lezend, af en toe een keer te kijken hoe je iemand dient te plaatsen.

Hij belicht de bedenkelijke praktijken die rondom het onderwerp stamcelonderzoek toegepast worden. Een noodzaak voor de onderzoekers die enige voortgang willen boeken en de continuïteit ervan willen garanderen.
Het dorp Velde lijkt alleen inwoners binnen haar grenzen te huisvesten die een verborgen agenda hebben. Er speelt geldelijk gewin dat maar beter verborgen kan blijven, men wil een hartstochtelijke nacht met een ander dan de eigen partner geheim houden, en ook een dubieus verleden kan maar niet openbaar gemaakt worden. Er gebeurt nogal wat in het, op het eerste gezicht, slapende stadje.

De hoofdfiguur Sandy Swerts is een jonge dame die, na lange tijd elders gewoond te hebben, terugkeert in haar geboortedorp. Ze heeft een financieel debacle en een morele teleurstelling achter de rug. En schijn bedriegt, want het schijnbaar slapende dorpje is lang niet zo slapend als iedereen wel denkt. Onder deze schone schijn beweegt zich een wereld van corruptie, bedrog, liefde en overspel.
Is ieder nageslacht wel een product van een liefdevol huwelijk of spelen duistere machten een bepalende rol? Blijft het bij dirty minds of worden de gedachten ook werkelijkheid?. Het verhaal geeft op al deze hersenspinsels een antwoord. Dat niet ieder antwoord bevredigend is moge duidelijk zijn. Dat is ook tevens de charme van dit boek. Niets is in werkelijkheid wat het in eerste instantie lijkt te zijn. In dit geweld blijft de rol van de waterspuwer een beetje diffuus.

De auteur verdient een compliment voor de wijze waarop hij de belangrijkste personages duidelijke persoonlijke kenmerken meegeeft. Het verleden van de personages, hun gezinsachtergrond, hun omgang met broers en zusjes, opleiding, vrienden of vriendinnen, hun maatschappelijke carrière, alles wordt keurig uit de doeken gedaan. Met al deze voorkennis is het eenvoudiger om reacties te kunnen interpreteren en te begrijpen. Omdat er uiteenlopende karakters in het verhaal figureren en in deze kleine gemeenschap iedereen elkaar wel een keer tegenkomt doe je hier als lezer je voordeel mee. Gelukkig zijn er voldoende onvoorspelbare gedragingen en gebeurtenissen om het verhaal spannend te houden. Het maakt het boek leuk en afwisselend. Op het puntje van je stoel zitten is er echter niet bij. Het einde is rommelig met nogal wat dodelijke slachtoffers. Het draagt niet bij tot een mooi slot. Dat is absoluut een minpuntje.