Een leven vol grijze wolken en confetti

Trigger warning: (Interne) Homofobie

Voor Nederlands moesten we een boek lezen en aan de hand daarvan twee brieven schrijven – van en naar de auteur. Het onderwerp van de brieven moest ‘thuis zijn’ zijn, dus besloot ik een boek te kiezen waarin ik me hopelijk thuis zou voelen. Ik vond het alleen nogal lastig om een keuze te maken, dus besloot ik om twee boeken te lezen: De gevleugelde van Arthur Japin en Confettiregen van Splinter Chabot. Ik had veel goede dingen over het tweede boek gehoord, dus ik was erg benieuwd wat ik ervan zou vinden en of ik me thuis zou voelen in dit boek.

Beoordeling: 4/5* of 7.5/10

Wobie is een vrolijk kind en groeit op in een kleurrijke wereld vol confetti. Alleen, hoe ouder hij wordt, hoe meer grijze wolken er verschijnen in zijn mooie wereld. Hij komt erachter dat hij jongens toch wel erg leuk vindt, maar hij vindt het lastig om zijn identiteit te accepteren, want wie wil er nou weer anders zijn dan anderen?

Aan het begin van het boek was ik vooral aan het zoeken naar de overeenkomsten tussen de hoofdpersoon Wobie en mezelf. Uiteindelijk bleken Wobie en ik net zo te verschillen als de maan en de zon, dus was het uiteindelijk vooral interessant om te lezen over zijn leven en zijn ervaringen met LGBTQ+, die vrij anders zijn vergeleken met die van mij.

Confettiregen is gebaseerd op het leven van de auteur zelf en Wobie is meer een alter ego van Splinter. Wobie is een witte jongen van een vrij hoge klasse en merkt al vrij vroeg op dat hij anders is dan zijn leeftijdgenoten. Later leert hij nieuwe begrippen kennen, zoals homo, en bedenkt hij zich dat hij misschien toch op jongens valt, hoewel hij het lastig vindt om dat te accepteren. Ik heb bij veel andere recensies gelezen dat mensen vinden dat Wobie te zeikerig en ondankbaar is en te veel overdrijft, terwijl hij een leven vol privileges leidt en een warm gezin om zich heen heeft. Toch bewijst dit maar weer dat de maatschappij erg oneerlijk in elkaar steekt en nog steeds moeite heeft met mensen die “niet voldoen aan de norm” en dat je je nog steeds niet geaccepteerd kunt voelen, hoeveel privileges je ook hebt.

Het boek las erg vlot, want het is vrij luchtig, terwijl het nog steeds zware onderwerpen bespreekt. Het is opgedeeld in drie delen en volgt Wobie op de basisschool, de middelbare school en aan het begin van de universiteit. Vooral de eerste twee delen hadden een kinderlijke schrijfstijl die erbij paste, waardoor je helemaal het idee had dat de hoofdpersoon een kind is. De auteur gebruikt ook veel metaforen om situaties beter te verwoorden, waardoor er ook veel mooie zinnen in het boek staan. Het enige nadeel is dat er soms iets te veel metaforen in stonden en je de ene na de andere metafoor naar je hoofd geslingerd kreeg.

De boodschap van het boek is prachtig. Het gaat over het accepteren van jezelf en je niet hoeven te schamen als je net wat anders bent. Het gaat erover dat anders zijn niet gelijk betekent dat je verkeerd of niet goed genoeg bent. Het gaat erover dat iedereen zijn eigen avontuur heeft en je er zo lang over mag doen als je wilt. Het gaat over zoveel meer dan het boek je in eerste instantie laat denken.

“We zitten allemaal in de puberteit. Schoppen tegen zaken aan. Maar jij schopt tegen iets wat in jezelf zit. Pas als je jezelf accepteert kun je vooruit. Tot die tijd worden je wonden alleen maar dieper en dieper.”

Ik ben ontzettend blij dat ik dit boek heb opgepakt. Ik ben voor de opdracht uiteindelijk voor De gevleugelde gegaan, maar zonder school had ik dit boek waarschijnlijk niet opgepakt. Het was erg interessant om te lezen over iemand die zo totaal anders is en om zijn avontuur mee te maken. Er staan een hoop mooie zinnen in, die je ook laten nadenken over de wereld om je heen. Ik ben in ieder geval blij dat dit boek op de leeslijst staat!

Welk boek moet van jou op de leeslijst komen?

Deze recensie verscheen eerder op:
https://secretsofthetales.wordpress.com/2021/01/17/recensie-confettiregen-splinter-chabot/