Een bijzonder boek van eigen bodem

DISCLAIMER: Ik ben zelf niet blind en heb ook geen mensen in mijn omgeving die het zijn. Hierdoor kan ik niet vertellen of het goed is gerepresenteerd in het boek. Deze recensie bevat daarom alleen mijn mening.

Bij andere lezers zag ik De geur van groen al vaker voorbij komen. Het bleek te gaan over een blind meisje en het verhaal intrigeerde me genoeg om het aan mijn TBR toe te voegen. Ik verwachtte het niet snel te lezen, totdat mijn vriend de Luisterbieb het boek aanbood. Enthousiast zoals ik was over de Luisterbieb die zo af en toe met pareltjes op komt zetten, besloot ik er gelijk naar te luisteren. Of het uiteindelijk zo’n mooi boek bleek te zijn lees je hier.

Mijn beoordeling: 9/10 of 4.5/5*

Raaf is net zoals iedere andere tiener en kampt met dezelfde problemen. Het enige verschil is dat ze blind is, maar gelukkig heeft ze een geweldige moeder die haar helpt en een beste vriendin die haar vertelt hoe de wereld eruitziet. Op een dag gebeurt er iets verschrikkelijks, en in de duisternis die volgt, probeert Raaf weer kleur te vinden.

Ik geloof dat je aan mijn beoordeling kunt zien dat dit boek erg geslaagd was.
Ik werd gelijk gegrepen door de pakkende schrijfstijl die eigenlijk vrij simpel is. De auteur weet echter een mooi beeld te schetsen van hoe het zou kunnen zijn als je blind bent. Er komt nauwelijks beeld in voor en het uiterlijk speelt een ontzettend kleine rol. Dit is natuurlijk logisch, omdat Raaf blind is. Toch vond ik het opvallend dat ik het beeld helemaal niet miste. Ik zat zo in het verhaal en Raaf is ook gewoon een erg leuk personage. Ze worstelt met haar blindheid, omdat andere mensen haar al snel als afhankelijk zien. Dit is ze misschien aan de ene kant, maar aan de andere kant is ze een sterke en onafhankelijke jonge vrouw.

Het verhaal mist echter wel een soort verrassingselement. Aan de hand van de flaptekst kon ik al snel een groot deel van het verhaal voorspellen, maar dat maakte weinig uit tijdens het luisteren. Het is een prachtig en emotioneel verhaal en ik wilde weten hoe het afliep. Daarnaast was het tof om te zien dat Raaf gewoon naar een normale school gaat en het daar ook prima redt. Mensen pesten haar niet en dat vind ik erg bijzonder. Niet omdat niemand haar pest, maar omdat het mooi is om te zien dat er scholen in boeken kunnen zijn waarin klasgenoten de hoofdpersoon accepteren.

Ook wordt ieder hoofdstuk ingeleid door een kleur. Raafs beste vriendin May-Lin vertelt haar namelijk over kleuren en wat er zo kenmerkend aan is. Bij groen hoort bijvoorbeeld gras, of een lelijke trui. Maar paars is dan weer cool. Dit aspect met de kleuren vond ik erg leuk gedaan. Niet alleen krijg je zo een beeld van Raafs emotionele toestand, ook vond ik het erg tof om te zien wat dan weer bij welke kleur hoorde. Dit voegde voor mij toch net wat extra’s toe aan het verhaal.

De geur van groen is een prachtig en ontroerend verhaal. Geschreven met een fijne schrijfstijl, laat het je de wereld zien vanuit de ogen van Raaf, een meisje dat een verschrikkelijke gebeurtenis meemaakt en toevallig ook blind is. Maar hoewel ze blind is, laat ze zich er niet door beïnvloeden. Ze is een sterke jonge vrouw, en dit is haar verhaal.

Vertel me in de reacties wat jouw favoriete kleur is en waar het je aan doet denken!

Deze recensie verscheen eerder op:
https://secretsofthetales.wordpress.com/2020/01/26/recensie-de-geur-van-groen-pamela-sharon/