Recensie ‘De vrouwen van het kamp’

In ‘De vrouwen van het kamp’ leer je als lezer een andere kant van WO II kennen. Wanneer Singapore in 1942 in handen van Japan valt, vluchten Norah en Nesta door aan boord te gaan van een koopvaardijschip. Dat wordt enkele dagen later gebombardeerd. De schade is immens, de verliezen groot. Maar Norah en Nesta bereiken de kust van - het eveneens bezette - Indonesië. Ze komen terecht in interneringskamp Palembang op Sumatra. Dit is het verhaal van hun leven in het kamp.

Ook voor dit boek interviewde auteur Heather Morris nabestaanden. Achteraan het boek vind je foto’s van de vrouwen over wie verteld wordt, ook lees je hoe het de overlevenden en de kampleiders na de oorlog verging. Dat het boek op waargebeurde feiten gebaseerd is, maakt het nog eens zo indrukwekkend. Deze vrouwen zijn er echt geweest, zij hebben echt in die kampen gezeten.

Norah en haar zus ontfermen zich in Palembang al snel over een meisje dat niemand meer heeft. Nesta en haar collega-verpleegsters doen er alles aan om hun kampgenoten te verzorgen en in leven te houden. Ook al worden ze uitgehongerd, geslagen, vernederd, verplicht om hard te werken. Ook al worden ze keer op keer naar weer een ander kamp gebracht. De vrouwen slagen er op wonderbaarlijke wijze in een warme gemeenschap te vormen. Ze komen voor elkaar op, doen allerlei klusjes, zetten hun talenten en vaardigheden in voor de goede zaak, proberen elkaars moraal hoog te houden. Te midden van alle miserie proberen de vrouwen nog voor enig vermaak voor elkaar te zorgen. Het is ongelooflijk hoe die vrouwen de jaren in het kamp weten te overleven. Helaas overleven ze het lang niet allemaal, maar ze geven zich niet zomaar gewonnen.

Ik ontdekte met deze roman een stuk van de geschiedenis dat mij eerlijk gezegd niet zo bekend was. De vrouwen werden misschien niet even slecht behandeld als de mensen in de beruchte werk- en dodenkampen, maar erg menselijk was het er ook niet. Ik leerde een aantal van de meest dappere vrouwen kennen die ooit geleefd hebben.