Recensie ‘En dan nog iets’

‘En dan nog iets’ is de opvolger van ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’. Opnieuw neemt Cornelisse onze Nederlandse taal onder de loep en bekijkt ze daarbij vooral op welke manier we per ongeluk met elkaar praten.

Er is blijkbaar veel te zeggen over hoe wij onbedoeld met elkaar praten. Net als ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’, is deze opvolger met momenten erg herkenbaar, maar toch net wat minder raak. Misschien omdat het verfrissende van boek 1 in deze opvolger minder fris aanvoelde en omdat het wat herhalend leek?

Cornelisse is alleszins goed in het maken van scherpe analyses rond wat we willen zeggen en wat we daadwerkelijk zeggen. Ze is sterk in het duiden van nuances in hoe we zaken verwoorden en wat deze precies betekenen. Het is niet altijd makkelijk om dat te benoemen, maar zij slaagt erin.

Als je nog geen werk van Cornelisse las, dan raad ik je ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’ aan. De opvolger vind ik niet zo noodzakelijk. Nog een leukerd van haar – zij het fictie – is ‘De verwarde cavia’. Dat gaat niet over taal, maar over een cavia. Ah ja. Een cavia met een kantoorbaan, zelfs. Ook dit boek kreeg intussen een opvolger, maar die las ik nog niet.