Fijne vertelstem

Dit boek gaat over de Louisa, een laat-twintiger, wonend in een klein Brits stadje. Nadat ze is ontslagen bij een lunchroom, vindt ze uiteindelijk werk als verzorgster van een jonge invalide man, Will, die vanaf de nek geheel verlamd is. Vervelender is echter dat hij heel chagrijnig en gemeen tegen haar is.

Vanaf dit moment verloopt het verhaal naar mijn mening nogal voorspelbaar en schematisch. Want ja; natuurlijk groeien de aanvankelijk onuitstaanbare Will en Louisa uiteindelijk naar elkaar toe. Tja. Hoe vaak hebben we dat al niet eerder gezien? Het is niet het enige waarbij Moyes nogal voorspelbaar is. Zo doet ze bijvoorbeeld ook erg weinig moeite om aanvankelijk te verhullen dat de relatie die Louisa aanvankelijk nog heeft met ene Patrick zal gaan ploffen; dat ligt er namelijk vanaf het begin al heel dik bovenop. En zo zijn er wel meer voorbeelden. Zelfs het tragische eind van het verhaal (Will zal ondanks alles uiteindelijk beslissen zijn leven te beëindigen) zag ik eerlijk gezegd al van heel ver aankomen.

Dat maakt dit toch geen echt goed boek. Niet dat het slecht is, maar het blijft naar mijn mening allemaal teveel hangen in, naar de bouquet-reeks neigende, zwijmel-romantiek waar vele vrouwen misschien van houden, maar ik toch niet echt. Dat ik het toch uitlas, heeft dan te maken met de toch wel erg fijne vertelstem van Moyes, waarin humor ook nooit ver weg is. Sommige scenes, zoals die waarin Louisa met Will naar een bruiloft gaat, zijn bovendien erg mooi uitgewerkt. En ten slotte heeft Moyes van Louisa zo’n aangenaam onhandig en eigenaardig type gemaakt, waar je meteen van gaat houden…