Fictie geloofwaardiger dan werkelijkheid

In de novelle “Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten” uit 2011 van Dimitri Verhulst worden fictie en werkelijkheid met elkaar verbonden. Het verhaal speelt zich af in Senegal en gaat over de laatste 24 uur in het leven van de wielrenner Frank Vandenbroucke. De laatste persoon die hem in levende lijve heeft gezien is een Senegalese prostituee. Tot zover de feiten. De monoloog van de prostituee Seynabou is fictie. Door te kiezen voor het vertelperspectief van Seynabou wordt deze trieste geschiedenis nog triestiger. Deze underdogpositie van Seynabou is aan Verhulst wel toevertrouwd.

In eigen land België is de getormenteerde wielrenner Jens de Gendt nog altijd een half god. In een bar-discotheek in het verre Senegal is hij in de ogen van Seynabou en haar collega’s niet meer of minder dan een van de vele Europeanen die op zoek zijn naar betaalde ‘liefde’. Net als al die andere Europeanen probeert hij indruk te maken op haar door te vertellen dat hij in Europa een heel grote meneer is. Het zou wel eens waar kunnen zijn, want wie pocht er in Senegal over dat hij een groot wielrenner in Europa is. Seynabou weet niets van wielrennen. Misschien houdt hij wel echt van haar?
Het loopt allemaal anders.

Door te kiezen voor het perspectief van Seynabou relativeert Verhulst de grootsheid van de wielrenner en persoon Vandenbroucke/De Gendt en bekritiseert hij de fans van Vandenbroucke/De Gendt, de Belgische (wieler)journalistiek door aan te tonen dat er tragischere levens zijn dan dat van hun idool. Het fictieve leven van Seyanbou is geloofwaardiger dan het werkelijke leven van de getormenteerde hard fietsende Belgische halfgod Frank Vandenbroucke.