Lezersrecensie
Ontroerend verhaal met prachtige poëtische schrijfstijl
Wat ben ik blij dat ik het werk van Erin Doom heb leren kennen! 'De tranenmaker' zal ik me nog lang herinneren, lees hier waarom...
Korte inhoud
Er werden veel verhalen verteld bij kaarslicht in de Grave, het weeshuis waar Nica is opgegroeid. Het bekendste was dat van de tranenmaker, een mysterieus figuur met ogen zo helder als glas en de veroorzaker van alle angsten die mensen voelen. Nica is zeventien als ze de verhalen eindelijk achter zich kan laten. Norman en Anna Milligan willen haar adopteren. De mysterieuze Rigel wordt samen met haar geadopteerd. Hij is ontzettend knap en intelligent, maar Nica wil absoluut niet met hem een gezin vormen. Ook al delen ze een verleden vol verdriet en gebrek aan liefde, toch is het onmogelijk om samen te wonen… Nica heeft er echter alles voor over om haar droom te beschermen: een warme familie die van haar houdt zoals ze is.
Oordeel
‘De tranenmaker’ begint met de legende over de gelijknamige mysterieuze figuur. Verder in het verhaal zal Doom nog dikwijls ernaar verwijzen. Uit de korte proloog blijkt al dat gevoelens centraal zullen staan in het boek. We leren in eerste instantie Nica erg goed kennen. Nica is een zachtaardig meisje, die in alles het goede probeert te zien. Ze heeft een bijzondere interesse voor kleine dieren die niet zo goed weerstand kunnen bieden tegen de mens. Haar naam is een mooie verwijzing naar dat deeltje van haar persoonlijkheid, want ze is naar een vlinder vernoemd. Door het ik-perspectief begrijp je Nica’s gevoelens nog beter, haar verhaal ontroert je: voor je het beseft, zit je met tranen in je ogen.
Rigel wordt samen met Nica geadopteerd door het gezin Milligan en daar heeft ze het moeilijk mee. We leren Rigel vooral kennen door de ogen van Nica, slechts een paar keer krijgen we ook effectief een inkijk in Rigels gedachten. Dat is zeker een meerwaarde voor het boek, want Rigel is een bijzonder personage. Net als Nica heeft hij geen eenvoudige jeugd achter de rug. De vorige directrice van het weeshuis mishandelde namelijk alle kinderen, behalve Rigel. Hij bevond zich in een bizarre positie: hij werd graag gezien door een monster, maar besefte tegelijk wat er met de andere kinderen gebeurde. Daardoor heeft Rigel een verdedigingsmechanisme opgebouwd om iedereen op afstand te houden. Zijn karakter is dus erg complex en Erin Doom heeft de nodige aandacht aan hem besteed. Samen met Nica ontdek je langzaam wie Rigel echt is.
De auteur geeft het boek veel diepgang door de gevoelens van de personages heel nauwkeurig te beschrijven. Haar prachtige poëtische schrijfstijl maakt het verhaal nog veel sterker dan het al is. Doom gaat enorm creatief met taal om. Ze creëert slim bedachte, bijzondere woordgroepen en zinnen zoals “zwijgende etalagepoppen” en “ik dwaalde tussen de bladzijden van een papieren weggetje”. Als je een grote liefde voor taal hebt, geniet je ongetwijfeld heel hard van Dooms schrijfstijl. Door haar speciale taalgebruik is het verteltempo best traag en worden er ook een aantal zaken dikwijls herhaald. Je leestempo is daardoor niet zo hoog, want als je te snel leest, dringt het verhaal minder goed tot je door.
Door de herhaling van informatie over de personages besef je goed wat echt belangrijk voor hen is. De thema’s adoptie, mishandeling en een onmogelijke liefde staan hier centraal. Doom beschrijft heel goed welk effect Nica’s verleden nu nog op haar heeft. Ondanks dat het verleden veel invloed heeft op Nica en Rigel, maakt Doom ook ruimte voor evolutie. De nodige drama en vreugde worden mooi met elkaar afgewisseld. Het laatste deel van het verhaal gaat over de 21-jarige Nica. Het is interessant om te lezen wat er dan van haar gekomen is. De epiloog maakt het boek helemaal af, zeker met de knipoog naar het begin.
Conclusie
5 sterren
‘De tranenmaker’ is een boek dat je ontroert zonder dat je het meteen beseft. De poëtische schrijfstijl past bij de inhoud van het verhaal en de karakters van de personages. Een aanrader voor taalliefhebbers!
Korte inhoud
Er werden veel verhalen verteld bij kaarslicht in de Grave, het weeshuis waar Nica is opgegroeid. Het bekendste was dat van de tranenmaker, een mysterieus figuur met ogen zo helder als glas en de veroorzaker van alle angsten die mensen voelen. Nica is zeventien als ze de verhalen eindelijk achter zich kan laten. Norman en Anna Milligan willen haar adopteren. De mysterieuze Rigel wordt samen met haar geadopteerd. Hij is ontzettend knap en intelligent, maar Nica wil absoluut niet met hem een gezin vormen. Ook al delen ze een verleden vol verdriet en gebrek aan liefde, toch is het onmogelijk om samen te wonen… Nica heeft er echter alles voor over om haar droom te beschermen: een warme familie die van haar houdt zoals ze is.
Oordeel
‘De tranenmaker’ begint met de legende over de gelijknamige mysterieuze figuur. Verder in het verhaal zal Doom nog dikwijls ernaar verwijzen. Uit de korte proloog blijkt al dat gevoelens centraal zullen staan in het boek. We leren in eerste instantie Nica erg goed kennen. Nica is een zachtaardig meisje, die in alles het goede probeert te zien. Ze heeft een bijzondere interesse voor kleine dieren die niet zo goed weerstand kunnen bieden tegen de mens. Haar naam is een mooie verwijzing naar dat deeltje van haar persoonlijkheid, want ze is naar een vlinder vernoemd. Door het ik-perspectief begrijp je Nica’s gevoelens nog beter, haar verhaal ontroert je: voor je het beseft, zit je met tranen in je ogen.
Rigel wordt samen met Nica geadopteerd door het gezin Milligan en daar heeft ze het moeilijk mee. We leren Rigel vooral kennen door de ogen van Nica, slechts een paar keer krijgen we ook effectief een inkijk in Rigels gedachten. Dat is zeker een meerwaarde voor het boek, want Rigel is een bijzonder personage. Net als Nica heeft hij geen eenvoudige jeugd achter de rug. De vorige directrice van het weeshuis mishandelde namelijk alle kinderen, behalve Rigel. Hij bevond zich in een bizarre positie: hij werd graag gezien door een monster, maar besefte tegelijk wat er met de andere kinderen gebeurde. Daardoor heeft Rigel een verdedigingsmechanisme opgebouwd om iedereen op afstand te houden. Zijn karakter is dus erg complex en Erin Doom heeft de nodige aandacht aan hem besteed. Samen met Nica ontdek je langzaam wie Rigel echt is.
De auteur geeft het boek veel diepgang door de gevoelens van de personages heel nauwkeurig te beschrijven. Haar prachtige poëtische schrijfstijl maakt het verhaal nog veel sterker dan het al is. Doom gaat enorm creatief met taal om. Ze creëert slim bedachte, bijzondere woordgroepen en zinnen zoals “zwijgende etalagepoppen” en “ik dwaalde tussen de bladzijden van een papieren weggetje”. Als je een grote liefde voor taal hebt, geniet je ongetwijfeld heel hard van Dooms schrijfstijl. Door haar speciale taalgebruik is het verteltempo best traag en worden er ook een aantal zaken dikwijls herhaald. Je leestempo is daardoor niet zo hoog, want als je te snel leest, dringt het verhaal minder goed tot je door.
Door de herhaling van informatie over de personages besef je goed wat echt belangrijk voor hen is. De thema’s adoptie, mishandeling en een onmogelijke liefde staan hier centraal. Doom beschrijft heel goed welk effect Nica’s verleden nu nog op haar heeft. Ondanks dat het verleden veel invloed heeft op Nica en Rigel, maakt Doom ook ruimte voor evolutie. De nodige drama en vreugde worden mooi met elkaar afgewisseld. Het laatste deel van het verhaal gaat over de 21-jarige Nica. Het is interessant om te lezen wat er dan van haar gekomen is. De epiloog maakt het boek helemaal af, zeker met de knipoog naar het begin.
Conclusie
5 sterren
‘De tranenmaker’ is een boek dat je ontroert zonder dat je het meteen beseft. De poëtische schrijfstijl past bij de inhoud van het verhaal en de karakters van de personages. Een aanrader voor taalliefhebbers!
1
Reageer op deze recensie
