Een slotdeel met weinig spanning

Deze recensie bevat mogelijke spoilers voor de voorafgaande delen in deze trilogie

De Verbannen Koningin is het slotdeel in de 'Elfhame'-trilogie van Holly Black (1971), vertaald door Anne-Marieke Buijs, en volgt de sterfelijke Jude en haar stormachtige relatie met faerie-opperkoning Cardan voor de laatste keer. Nadat Jude aan het eind van De Gevallen Koning, het tweede boek in de serie, werd verbannen uit Faerie door Cardan probeert ze de eindjes aan elkaar te knopen in de sterfelijke wereld samen met haar zus Vivi en broertje Eik. Algauw wordt ze echter weer Faerie ingetrokken en speelt ze een gevaarlijk spel met aan de ene kant de onvoorspelbare opperkoning Cardan voor wie ze nog steeds gevoelens heeft en aan de andere kant haar adoptievader, Madoc, die de troon voor zichzelf wil veroveren. Wat bijna niemand echter weet is dat Jude door een huwelijk met Cardan de opperkoningin van Elfhame is en dat ze deze macht niet bereid is op te geven aan hen ...

Zoals gezegd eindigde De Gevallen Koning met een cliffhanger: Jude werd verbannen. De titel De Verbannen Koningin is hier een rechtstreekse verwijzing naar. Deze verbanning wordt razendsnel opgelost waardoor de spanning van deze cliffhanger bijna meteen teniet wordt gedaan. Black heeft er iets op verzonnen dat nét plausibel genoeg is, al komt het allemaal wel erg goed uit.

De plot is waar de schoen het meest wringt: de momenten van spanning worden snel uitgeblust doordat conflicten te makkelijk en te snel worden opgelost. De plot is continu in beweging, al zorgt het gebrek aan spanning ervoor dat dit hoge tempo het boek niet in een echte pageturner verandert, al is het vermakelijk genoeg om door te willen blijven lezen.

Net als in de voorgaande delen is de kracht van deze serie vooral te vinden in de beeldende beschrijvingen van Black:

'Ze leidt me door het kamp, voorbij een groep trollen die een eland vilt, langs elfen en kobolden die oorlogsliederen zingen, een kleermaker die bij een vuur een stapel leren harnassen repareert. In de verte hoor ik het gekletter van staal, luide stemmen en geluiden van dieren. Dikke rook vult de lucht en de grond is modderig door smeltende sneeuw en de vele voetgangers.'

Black weet de lezer telkens weer in haar wereld te zuigen door beschrijvingen als deze, en het is absoluut haar sterkste kant in combinatie met haar goede grip op de gewoontes en bonte persoonlijkheden van de verschillende wezens in Faerie. Deze Faeries zijn op meerdere manieren heel anders dan mensen en dit komt goed naar voren in hoe Black ze karakteriseert en omschrijft. In dit deel verliest ze echter een beetje haar grip op sommige personages. Ze maken keuzes die niet helemaal stroken met hun karakter. Dit kan uitgelegd worden als de wispelturigheid van Faeries (aangezien het vooral zij zijn die zich regelmatig onkarakteristiek gedragen), maar het zou ook simpelweg een keuze van de auteur kunnen zijn om de plot de juiste richting op te stuwen.

Jude is het hoofdpersonage van de reeks, maar de belangrijke personages om haar heen hebben niet veel te doen. Vooral haar zussen en broertje draaien een beetje om haar heen. Ze voelen meer als achtergrondvulling dan dat ze echt een bijdrage aan het verhaal leveren en dat is zonde.

De Verbannen Koningin is als afsluiter oké te noemen. Soms wordt er van de hak op de tak gesprongen en worden bepaalde conflicten opgelost op een manier die niet helemaal strookt met de personages. De losse eindjes worden netjes aan elkaar geknoopt, maar de grote ontknoping viel tegen. De spanning komt nergens goed naar voren en dat is erg jammer voor een slotdeel waar naartoe is gewerkt. Het is een vermakelijk boek met bonte personages en een unieke wereld waar veel over te vertellen valt, maar de plot komt helaas niet helemaal uit de verf.