Hoe mooi een hert dood kan gaan...

Drie generaties mannen, grootvader, vader en elfjarige hoofdpersoon, gaan samen met huisvriend Tom op jacht. Als initiatieritueel moet de jongen een hert schieten. Dat dient te gebeuren op hun eigen grondgebied, Goat Mountain, ruw terrein in Californië. Daar aangekomen, betrapt het gezelschap een stroper en loopt de trip volkomen uit de hand met verstrekkende gevolgen voor de betrekkingen tussen de vier personen.
Zoals in zijn eerdere werk speelt de natuur een prominente rol. Vann schrijft sober en weet als geen ander de grilligheid van die natuur tot leven te brengen. Daarmee onderstreept hij de donkere kanten van dit verhaal op magistrale wijze.

David Vann was in augustus en september 2013 als writer in residence in Nederland. Ik stelde hem enkele vragen over Goat Mountain.

"Op zeker moment schrijft u ‘Noach leefde 930 jaar’. Is de bijbel een bron van inspiratie voor u?"
Ja. Het Nieuwe Testament boeit me niet zo, maar het Oude Testament des te meer. Dat boek heeft natuurlijk niets met het christendom te maken. Het is een boek van alle tijden. Het basisverhaal van de mensheid. Vooral tijdens mijn studie Middle and old English heb ik het Oude Testament leren kennen. Ik ken het bijna uit mijn hoofd.

"De elfjarige jongen schiet uiteindelijk een hert. Daarbij is het dier niet direct dood. De wijze waarop u het stervensproces beschrijft, doet vermoeden dat u zelf ooit een hert hebt geschoten en gezien hoe het onder uw handen stierf."
Dat klopt. Tweemaal in mijn leven heb ik een hert geschoten, beide keren toen ik elf jaar oud was. De eerste keer had de kogel het hert slechts verlamd. In die zin is de beschrijving in Goat Mountain een natuurgetrouwe weergave van wat er gebeurde met het hert dat ik toen velde. De blik van het langzaam stervende dier staan me nog altijd helder voor ogen, de trillingen van de huid. Alsof het gisteren is gebeurd. En het was goed.

"In de aankondiging van Goat Mountain is vermeld dat dit uw laatste autobiografische werk is. Maar als ik uw boeken vergelijk, zullen deze vast autobiografische elementen bevatten, maar de context verschilt iedere keer. Dat is toch pure fictie?"
Mijn schrijven heeft altijd een heftige emotie als basis. In Aarde bijvoorbeeld is dat de problematische relatie die ik met mijn moeder had. De context is slechts opvulling, geeft het verhaal, de emotie, een plaats. Die context is er om de emotie te bekrachtigen. Emoties zijn mijn drijfveer, emoties zoals wij die allemaal hebben, maar die soms out of control raken, waardoor een leven op zijn kop wordt gezet. Emoties die met ons aan de haal gaan.

"De natuur speelt in zekere zin een hoofdrol in uw werk. Kunt u ooit uit haar greep ontsnappen en bijvoorbeeld een stadsroman schrijven als De correcties van Jonathan Franzen?"
Grappig dat u dit vraagt. De natuur speelt inderdaad altijd een dominante rol en kan als hoofdpersoon worden gezien. Protagonist of antagonist, aan u de keuze. Mijn volgende roman speelt zich af in Seattle. Maar nu u het zegt: het aquarium van Seattle is daar prominent aanwezig. Wellicht beheerst de natuur me meer dan ik zelf besef.