Zoals we gewend zijn van Sophie Kinsella...

Toen ik de achterflap las, wou ik echt wel weten hoe Fliss die huwelijksnacht zou saboteren. Ik nam het dus mee uit de bib en het was een beetje lezen tegen de klok. Ik kan namelijk niet meer verlengen aangezien het boek gereserveerd is door een andere lener.

De voorkaft vind ik eigenlijk wel mooi. Zo'n voorkaften roepen altijd mijn aandacht. Dan weet je al dat het om een fijne chicklit zal gaan.

Het verhaal begint eigenlijk ook al romantisch. Lottie zit in een restaurant en is er heilig van overtuigd dat haar vriend Richard haar ten huwelijk gaat vragen. Daar komt ze een beetje bedrogen uit want hij wil niet trouwen. Vol woede maakt Lottie het uit en loopt weg. Enkele dagen later komt ze Ben tegen. 15 jaar geleden hadden ze al een relatie na een vakantie op Ikonos. Ben vraagt Lottie ten huwelijk en enkele dagen later zijn ze getrouwd. Lotties zus Fliss is hier helemaal tegen en wil het huwelijk nietig laten verklaren, maar dit kan enkel wanneer het koppel hun huwelijk nog niet geconsumeerd heeft. Fliss doet er dan ook alles aan om dit niet te laten gebeuren...

Fliss heeft in het boek eigenlijk wel heel wat creatieve dingen moeten voorzien, maar echt lachwekkend vond ik die nu niet. Ik had eerder medelijden met Ben (ook al is het een egocentrische vent) en Lottie. Ik voelde hun frustratie om telkens omringd te worden door butlers, obers, werkmannen,...

Ik vond het een leuk boek dat Sophie Kinsella heeft afgeleverd. Ik ben vooral blij met het einde. Oké, het was wat voorspelbaar, maar toch vond ik het een goed einde. Ik zou zelf geen ander einde verzinnen.