Het kleine heelal … een oneindig groot leesplezier

Als fan van de grote vriendelijke 100 kwam ik dit boek op het spoor.

De omslag en de flaptekst zorgden voor leeshonger en ik racete door dit boek heen (binnen 1 dag uit).

Het is prachtig hoe in het boek door de ogen, oren, mond, neus en hart je de wereld ziet vanuit Raaf, een meisje.
Die plotsklaps met haar moeder op de camping terecht komt en niet weet waar haar vader is gebleven.

“Als iets verdwijnt, verdwijnen soms de woorden.”

Ze leert er Nicolaas kennen en die vertelt over de sterren en het heelal. Over alles en niks. Hij keek graag samen met zijn moeder naar de sterren: “Mam werd er gelukkig van, van staren naar het heelal. Voelen dat we allemaal een stukje van iets groots zijn, zei ze.”

Raaf komt er langzamerhand achter dat haar vader in het huis van bewaring zit.
“Ik voel me opeens de hele gevoelscirkel van juf Norah tegelijk. Blij, boos, bang en verdrietig.

Mam zegt “weet je Raaf, het zit niemand altijd mee. Het gaat erom dat je er wat van maakt.”

Een boek dat ik verslond en enorm van genoot.