Wanneer is het jouw tijd ?

Wat een leesgeluk. Na eerst met buitengewoon veel plezier Alma gelezen te hebben, pakte ik direct door met het eerste boek van Judith de Graaf: Ontijd.

De prachtig blauwe cover trekt direct aan. Dit keer gaat het verhaal over Leo die na een beroerte nooit meer echt kan leven. Want tekenen en schilderen lukt niet meer. Dus hij wil zijn levenseinde in eigen hand nemen en dat bericht verbijstert de kinderen en zijn ex partners.

Elk van de drie kinderen reageert op een eigen manier. En het heeft binnen hun eigen relaties ook weer zijn neerslag. En zoals zijn therapeut hem voorhoudt, is het ook niet vreemd dat Leo door alle reacties van dierbaren toch weer twijfelt. Want wat is het goede moment ?

Judith beschrijft op een intieme krachtige kwetsbare manier hoe ieder van de personages worstelt en tegelijkertijd tot groei komt. En hoe oud zeer dat altijd onbesproken is gebleven nu toch aan de oppervlakte komt.

Enkele mooie zinnen die me ontroerden:

“De regisseur tevens hoofdrolspeler zou het toneel verlaten hebben terwijl de rest van de cast nog niet was uitgespeeld.”

“Aha! Dus je doet het voor ons, je leven voortijdig beëindigen? Is dat wat je zegt, Leo? Geweldig! Een Jezus Christus!”

“Spijt is gejammer, berouw is zuiverend zout in de wond wrijven en verantwoordelijkheid nemen.”

De liedtekst raakte me nog het meest
You came a hundred years after
To bring lightness and laughter
A secret no longer
Her name makes you stronger
Louisa Louisa Louisa

Dank Judith voor dit indrukwekkend mooie boek, na je twee boeken in één weekend fan van je werk!