Ongeloofwaardig en onplezierig

Steven Braekeveldt, ceo van Ageas Portugal, tekent op 62 jarige leeftijd, in zijn debuut het verhaal op van zijn grootvader. Deze man speelde in de ogen van zijn kleinzoon een belangrijke doch onplezierige rol in de Tweede Wereldoorlog. De auteur noemt in de proloog dat sommige personen, ook al waren ze fout in de oorlog, niet vergeten moeten worden.

De omslag is stijlvol uitgevoerd in zwart wit met op de foto een jongeman in een licht onverschillige, ietwat arrogante pose. Daarnaast verwijst de ondertitel naar een doorslaggevende rol van John Steinbeck en Robert Capa (Kappa op de cover) in het leven van de grootvader van de auteur. De omslag intrigeert, trekt zeker de aandacht.

De proloog is pakkend geschreven en trekt de belangstelling van de lezer; grootvader zou een slecht mens zijn maar zijn verhaal zou zo interessant zijn dat dit gedeeld moet worden met de buitenwereld. Ook het eerste hoofdstuk, waarin grootvader (die in de gehele roman niet bij naam genoemd wordt) en zijn ouders geïntroduceerd worden is, door een snufje magisch realisme, mysterieus en uitnodigend. Hierdoor zal de lezer de eerste fouten in de tekst nog bedekken met de mantel de boekenliefde. Zelfs de opvallend stomend beschreven liefdesscène, zou men op dat moment nog voor lief willen nemen. Vanaf het moment dat grootvader echt een rol van betekenis krijgt in het verhaal komen er kinken in de kabel.

Grootvader lijkt vanaf jonge leeftijd wat morbide trekken te bezitten. Op de een of andere manier worden die in het verhaal vaak goed gepraat. Sterker nog, op een bepaald moment worden de morbide trekken misdadig en worden deze streken opgehemeld alsof het heldendaden zijn. Het perspectief van de ander, de slachtoffers, wordt onvoldoende belicht. Het voelt geregeld ongepast.

De schrijfstijl is populair en zal daardoor met vaart gelezen kunnen worden. Voor een literaire roman is de schrijfstijl te clichématig. Er wordt frequent gebruik gemaakt van de overtreffende trap als stijlfiguur, zo vaak dat dit op den duur irritatie opwekt. Daarnaast worden enkele scènes te plastisch, te stomend en vrouwonvriendelijk beschreven, wat eveneens leidt tot ergernis.

Het meest storend zijn de typfouten, het verkeerdelijk woordgebruik, de inconsequenties in de verhaallijn, onbedoelde anachronismen en heel wat jaartallen en leeftijden die niet kloppen. Daarnaast laat de auteur in zijn verhaal de zwangerschappen van minstens twee vrouwen meer dan een jaar duren. Al met al maken deze fouten het totale verhaal ongeloofwaardig, waardoor de ondertitel “Hoe John Steinbeck en Robert Kappa mijn grootvader redden” eerder een lokkertje lijkt dan een realistische verhaallijn.
Lezers die zich niet laten afleiden door fouten, zinloze moorden en vrouwonvriendelijk taalgebruik zullen genieten van dit verhaal, dat is geschreven als een soort schelmenroman. Als een kloppend verhaal, een mooie schrijfstijl en een bijzondere opbouw wel van belang zijn, dan is dit niet het juiste boek.