Gedurfd en goed gelukt

Is het geoorloofd om te schrijven over een liefde die zo lang geheim moest blijven? Is het geoorloofd om zo lang een relatie te hebben met iemand die ook al iemand anders heeft? Is het geoorloofd om…
Christine Visser, schrijver en journalist, schreef in Schaduwweduwe, een memoir, een dapper relaas over haar man, de man die ze in het geheim zag, de vader van haar zoon, de man die ze moest delen met zijn echtgenoot.
In een andere tijd of andere omgeving zou ze mogelijk gestenigd worden maar ook nu vindt men er iets van. Men vindt iets van die geheime relatie en van haar memoir dat uitgegeven wordt nadat hij overleden is terwijl de echtgenote nog in leven is. Anderzijds, is het rechtvaardig dat zij als zondebok gezien wordt? Het vraagt lef om een boek te schrijven over dit onderwerp, zeker als er nog betrokkenen zijn die hier aanstoot aan kunnen nemen.

Zielsveel hield ze van hem en dat mocht van haar in het geheim. Als hij overlijdt, merkt ze opeens dat ze niet alleen haar liefde maar ook haar rouw verborgen moet houden. Ze is een Schaduwweduwe en niemand zit er op te wachten dat ze uit die schaduw zal stappen.
Het is nooit de ambitie geweest van Visser om een boek te schrijven, maar dit verhaal moest er uit. In korte, krachtige zinnen beschrijft ze haar verhaal. De taal is eenvoudig, fijn leesbaar en hier en daar gebruikt de auteur rake en goed gevonden beeldspraak. Er zit veel pit in haar verhaal en ondanks het zware onderwerp weet ze dit met een bepaalde lichtheid en hier en daar een kwinkslag te beschrijven. De opbouw is verfrissend met verschillende tijdlijnen die mooi in elkaar overlopen.
Enerzijds vertelt zij openhartig en vrij, ook over haar jeugd en over de perikelen in haar stamgezin. Anderzijds lijkt ze niet altijd het achterste van haar tong te laten zien. Ze lijkt haar liefde met momenten te bagatelliseren, kleiner te maken. Ze lijkt haar lot om op de tweede plek te staan te verheerlijken en te romantiseren. Is dit de echte Christine? Of is dit een angstige vrouw die zich nu, achteraf, groot houdt omdat zij nog altijd bang is om haar grote liefde te verliezen of om veroordeeld te worden als ze haar hart open gooit. Dat blijft een beetje hangen en wordt niet helemaal duidelijk.

Er is veel over te zeggen dat ze dit verhaal publiceert terwijl er nog betrokkenen in leven zijn. Er is ook veel over te zeggen dat ze veroordeeld wordt voor een eerlijke liefde die meer dan 20 jaar stand hield. Misschien is wel het meeste te zeggen over de persoon met wie zij een relatie had.

Uiteindelijk is dit een gedurfd boek dat met veel spirit geschreven is. Het roept veel discussie op en is waarschijnlijk leerzaam voor lezers die in dezelfde positie zitten. Naast een mooi verhaal roept het ook op om te lezen, te luisteren en niet te snel te oordelen.