Lezersrecensie
Een oproep tot tolerantie en meer begrip
Transitie naar meer tolerantie is hoogst noodzakelijk, ook in deze huidige tijd. Dit geldt niet alleen voor haters maar ook voor iedereen die denkt leuke grapjes te maken en onbedoeld hiermee de weg naar het tonen van een eigen identiteit bij een ander afsnijden. Dat maakt het verhaal in de debuutroman van Alana S. Portero pijnlijk duidelijk. Als men denkt uiterst tolerant te zijn, dan nog is het goed om dit boek, dat fijn vertaald is door Annet van der Heijden en Alyssia Sebes, ter hand te nemen en elke schrijnende opmerking, hoe goed bedoeld ook, tot zich door te laten dringen.
De auteur, geboren in 1978, is een creatieve duizendpoot. Zij heeft al heel wat poëziebundels en ook een toneelstuk geschreven. Daarnaast is ze regisseuse en medeoprichtster van een theatergezelschap.
Slechte gewoontes is een Coming-of-age roman van een transvrouw, die opgroeit in San Blas, een wijk in Madrid. Van jongs af aan weet Alana dat ze een meisje is. Tot ver in haar volwassenenheid vecht ze er tegen, geniet ze ervan en verbergt ze het, als gevolg van geluiden uit haar omgeving, door onbegrip en gebrek aan tolerantie. Het boek is autofictief. Dat is voelbaar, bijna tastbaar, doordat Portero het genieten van het vrouw zijn, maar ook de intense pijn om dit niet te durven uiten opvallend invoelbaar beschrijft.
De schrijfstijl is prettig, met veel herkenbare, rake en vaak humoristische beeldspraak. Korte en lange zinnen wisselen elkaar af. De dialogen zijn krachtig, vol emotie en scherp met veel aandacht en zorg voor passend taalgebruik.
De opbouw van het verhaal is grotendeels chronologisch verteld. Doordat telkens een nieuw perspectief aan het verhaal toegevoegd wordt, een ander moment in het leven van de hoofdpersoon, met geregeld een nieuw personage dat van belang is voor de vorming van Alana, springt het verhaal, bijna staccato en toch vloeiend, van het ene tableau naar het andere. Alsof telkens een nieuw mozaïekstukje aan de afbeelding van deze sprankelende, maar toch altijd ingehouden transvrouw wordt toegevoegd.
De diverse bijpersonages worden minutieus opgebouwd tot beeldhouwwerken, de Madrileense omgeving wordt kunstig geschilderd en de voorbeelden voor de opgroeiende Alana worden op een sokkel geplaatst zonder hiervan af te duikelen. Ondanks de soms droeve gebeurtenissen, waarbij de lezer een goed inkijkje krijgt in hoe pijnlijk sommige opmerkingen kunnen zijn, is de roman een feestje om te lezen. Het is tevens een oproep tot tolerantie en meer begrip.
De auteur, geboren in 1978, is een creatieve duizendpoot. Zij heeft al heel wat poëziebundels en ook een toneelstuk geschreven. Daarnaast is ze regisseuse en medeoprichtster van een theatergezelschap.
Slechte gewoontes is een Coming-of-age roman van een transvrouw, die opgroeit in San Blas, een wijk in Madrid. Van jongs af aan weet Alana dat ze een meisje is. Tot ver in haar volwassenenheid vecht ze er tegen, geniet ze ervan en verbergt ze het, als gevolg van geluiden uit haar omgeving, door onbegrip en gebrek aan tolerantie. Het boek is autofictief. Dat is voelbaar, bijna tastbaar, doordat Portero het genieten van het vrouw zijn, maar ook de intense pijn om dit niet te durven uiten opvallend invoelbaar beschrijft.
De schrijfstijl is prettig, met veel herkenbare, rake en vaak humoristische beeldspraak. Korte en lange zinnen wisselen elkaar af. De dialogen zijn krachtig, vol emotie en scherp met veel aandacht en zorg voor passend taalgebruik.
De opbouw van het verhaal is grotendeels chronologisch verteld. Doordat telkens een nieuw perspectief aan het verhaal toegevoegd wordt, een ander moment in het leven van de hoofdpersoon, met geregeld een nieuw personage dat van belang is voor de vorming van Alana, springt het verhaal, bijna staccato en toch vloeiend, van het ene tableau naar het andere. Alsof telkens een nieuw mozaïekstukje aan de afbeelding van deze sprankelende, maar toch altijd ingehouden transvrouw wordt toegevoegd.
De diverse bijpersonages worden minutieus opgebouwd tot beeldhouwwerken, de Madrileense omgeving wordt kunstig geschilderd en de voorbeelden voor de opgroeiende Alana worden op een sokkel geplaatst zonder hiervan af te duikelen. Ondanks de soms droeve gebeurtenissen, waarbij de lezer een goed inkijkje krijgt in hoe pijnlijk sommige opmerkingen kunnen zijn, is de roman een feestje om te lezen. Het is tevens een oproep tot tolerantie en meer begrip.
2
4
Reageer op deze recensie
