Mooi geschreven, maatschappij-kritisch, te veel thema’s

Koen Caris (1988), die enkele jaren geleden hoge ogen gooide met zijn debuutroman Stenen eten, gooit het met zijn nieuwe boek over een andere boeg. Zijn debuutroman, winnaar van de Hebban Debuutprijs, was gesitueerd in het roerige leven van tieners van nu, Stad O. volgt dertigers in de nabije toekomst.

Bethe, haar partner Tobias en hun vriendengroep hebben het goed in Stad O., los van alle buitenstaanders die ze achterlieten. Ze genieten van het leven, hun werk, concerten, het lezen van boeken en van elkaar. Als het tijd wordt voor dit stel om aan nageslacht te denken veranderd er plots veel in hun leven. Is Stad O. wel de juiste plek voor Bethe om kinderen te krijgen en op te voeden, net als alle andere stellen?

Caris heeft even een aanloop nodig om de lezer te vangen maar na enige tijd is de mooie vertelstijl van deze auteur weer terug te vinden. Ondanks de rijke taal en hier en daar lange zinnen is de roman eenvoudig en prettig leesbaar. De omgeving wordt goed in beeld gebracht en de lezer kan zich gemakkelijk een voorstelling maken van deze bijzondere stad. Met momenten stokt de soepelheid van het verhaal doordat de dialogen wat traag en staccato aandoen.

De opbouw van het verhaal is goed, met vlugge wisselingen tussen het heden en flashbacks. Er is een duidelijke maatschappijkritische toon merkbaar, die de lezer laat nadenken over de maakbaarheid van het leven. Toch verliest het verhaal aan kracht door te veel thema’s en details waardoor men zoekt naar een boodschap en deze niet vindt. Sommige subplots worden te weinig uitgewerkt waardoor het verhaal urgentie mist en te weinig bevrediging oproept.

Het is een mooi geschreven verhaal, met scherpe observaties van de menselijke psyche en diepgang in de personages, dat net te weinig samenhang toont om te beklijven.