Dag Wolf.

Wolf is achttien wanneer hij de deur uit gaat om niet meer naar huis te komen. Bijna een half jaar lang hoort niemand iets van hem, ook zus Lara Taveirne niet.
Tot een dame met een hondje hem vindt in een bos in Lapland.
Wolf koos ervoor om zijn leven te beëindigen. Ze vinden zijn dagboek bij hem.

Samen met dat dagboek probeert zijn grote zus vat te krijgen op het leven van Wolf. Het wordt onvermijdelijk haar versie van zijn verhaal.
De witregels die ze gebruikt doen niet naar adem happen maar doen je alinea per alinea te verslinden. Aan zo’n rotvaart dat je het boek soms moet wegleggen.

Tja, dit boek had niet geschreven mogen worden, het voelt fout om het goed te vinden. Maar wat een prachtig meesterwerkje…

“Ik heb lang gedacht dat ik liever filmmaker dan schrijver wilde zijn. Nu bedenk ik dat een film in tegenstelling tot de literatuur nooit iets kan vertellen over het diepste verdriet: over de pijn die huist in geschreven woorden die hun stem verloren zijn.”