Lezersrecensie
Saai en onnozel
Niks mis met een young adult en tienerproblemen, maar een coming of age moet wel diepgang hebben. Dit boek liet bij mij echter vooral een saaie en zelfs wat onnozele indruk achter. De karakterontwikkeling in dit boek is mager: je hele middelbare schooltijd met een tiara op je hoofd rondlopen omdat je raar gevonden wilt worden, maar pas tegen de tijd van het eindexamenfeest besluiten dat het een beetje kinderachtig is?
Het belangrijkste manco vond ik echter de voortkabbelende mineurstemming. Behalve dat er geen enkel vrolijk moment of iets van een opleving in zit, gebeurt er hoegenaamd niets in dit boek, totdat aan het einde de dreun wordt uitgedeeld die je al vanaf het begin af aan zag aankomen.
Genieten van een tearjerker is absoluut mogelijk, maar dan moet je als lezer wel een connectie kunnen voelen met de personages, en niet enkel het idee hebben dat de auteur alleen maar het effect najaagt. Er ontbreekt simpelweg teveel aan dit boek, zelfs een plot is nauwelijks aanwezig. Het gaat eigenlijk alleen maar over de ontkenning van de vrouwelijke hoofdpersoon dat zij en haar buurjongen soulmates zijn, iets wat je als lezer al vanaf pagina 1 doorhebt, maar eindeloos voort moet duren voordat ze het zelf eindelijk toegeeft. Wel moeten we tot vervelends toe aan horen dat ze van de plaatsvervangende verkering houdt, maar als ze na de honderdste keer "ik hou van je" tegen de arme jongen zegt die ook wel weet dat hij niet de ware voor haar is, begon het allemaal toch wel te irriteren - kon de auteur nou niks anders verzinnen? Totaal niet overtuigend is het gegeven dat ze teleurgesteld is als hij het vlak na het eindexamenfeest uiteindelijk uitmaakt, terwijl ze hem zelf al die jaren overduidelijk aan het lijntje heeft heeft gehouden en niet echt dichterbij heeft laten komen.
Om met iets positiefs af te sluiten: het is niet zo dat ik me echt door het boek heen moest worstelen. De auteur heeft een prettige schrijfstijl, het zijn puur de diepgang en een idee van een plot die ik mis. Met meer inhoud en minder bewust effectbejag had deze roman best geslaagd kunnen zijn.
Het belangrijkste manco vond ik echter de voortkabbelende mineurstemming. Behalve dat er geen enkel vrolijk moment of iets van een opleving in zit, gebeurt er hoegenaamd niets in dit boek, totdat aan het einde de dreun wordt uitgedeeld die je al vanaf het begin af aan zag aankomen.
Genieten van een tearjerker is absoluut mogelijk, maar dan moet je als lezer wel een connectie kunnen voelen met de personages, en niet enkel het idee hebben dat de auteur alleen maar het effect najaagt. Er ontbreekt simpelweg teveel aan dit boek, zelfs een plot is nauwelijks aanwezig. Het gaat eigenlijk alleen maar over de ontkenning van de vrouwelijke hoofdpersoon dat zij en haar buurjongen soulmates zijn, iets wat je als lezer al vanaf pagina 1 doorhebt, maar eindeloos voort moet duren voordat ze het zelf eindelijk toegeeft. Wel moeten we tot vervelends toe aan horen dat ze van de plaatsvervangende verkering houdt, maar als ze na de honderdste keer "ik hou van je" tegen de arme jongen zegt die ook wel weet dat hij niet de ware voor haar is, begon het allemaal toch wel te irriteren - kon de auteur nou niks anders verzinnen? Totaal niet overtuigend is het gegeven dat ze teleurgesteld is als hij het vlak na het eindexamenfeest uiteindelijk uitmaakt, terwijl ze hem zelf al die jaren overduidelijk aan het lijntje heeft heeft gehouden en niet echt dichterbij heeft laten komen.
Om met iets positiefs af te sluiten: het is niet zo dat ik me echt door het boek heen moest worstelen. De auteur heeft een prettige schrijfstijl, het zijn puur de diepgang en een idee van een plot die ik mis. Met meer inhoud en minder bewust effectbejag had deze roman best geslaagd kunnen zijn.
1
Reageer op deze recensie
