Steengoed prutswerk

Ik las in een interview met het schrijversduo Lars Kepler dat ze ieder boek grondig voorbereiden voordat ze echt aan het schrijven zelf beginnen. Ik geloof ze op hun woord, maar ergens moest ik ook wel lachen, omdat ik zelf de indruk had dat ze dit verhaal in een totale dronken bui of compleet stoned, doch in ieder geval voor de vuist weg, geschreven moesten hebben: ze beginnen een verhaal met een paar gruwelijke moorden waarna het vervolgens een compleet eigen leven gaat leiden.

Versta me goed: ik heb genoten van dit boek. Het talent van de auteurs is evident, maar godallemachtig, de plotgaten in dit boek zijn groter dan de de gaten in mijn geitenwollen sokken. Nee, serieus: het verhaal (een dikke pil van dik boven de 500 bladzijden) begint met de brute moord op een aantal leden van een gezin, maar nog ruim voordat je halverwege bent volgt het verhaal grotendeels een zijspoor en komen de moord en de jacht op de moordenaar nauwelijks nog aan de orde. Overigens las ik de herziene versie, de zgn. "black edition", een uitgave die ter ere van het 10-jarig jubileum van het boek verscheen waarbij het verhaal door de auteurs "herschreven" is, en waarvan de uitgever belooft dat er meer Joona Linna in zit. Met andere woorden, de auteurs waren er zelf kennelijk ook achtergekomen dat de hoofdpersoon eigenlijk helemaal de hoofdpersoon niet is. Niet dat het iets geholpen heeft: Joona Linna, de slimme rechercheur die altijd gelijk heeft en voornamelijk vaart op zijn inzicht, komt ook in deze herziene versie nauwelijks aan speurwerk toe. Sterker nog, het speurwerk wordt in dit boek door de echte hoofdpersoon gedaan, nl. arts en gewezen hypnotiseur Erik Maria Bark, en verder nog wat door zijn vrouw en ook zijn bejaarde schoonvader; Joona Linna hobbelt er eigenlijk maar wat achteraan en komt op een gegeven moment zelfs bijna 100 pagina's lang niet eens in het verhaal voor.

Kortom, het is een uiterst merkwaardig boek qua opzet en plotlijnen. Niettemin leest het uiterst prettig: er zit vaart in, ondanks de details, nee, zelfs dankzij de details, vooral in de handelingen van de personen. Het is net of je live mee zit te kijken in een film. Ik ben ook wel benieuwd hoe de redacteur van dit boek aan zijn opdracht begonnen is: vol goede moed ongetwijfeld, driftig de nodige adviezen aan de auteurs neerpennend, om vermoedelijk ergens halverwege de klus al zijn notities in de prullenbak te deponeren omdat het gewoonweg niet te doen is, waarna hij - vermoed ik - het hele manuscript linea recta naar de persklaarmaker heeft doorgestuurd.

Nog een grappige paradox: dit boek begint gruwelijk, en ook gaandeweg volgen er nog meer gewelddadige en bloederige taferelen, maar het einde zou niet misstaan in een Hallmark-kerstfilm.

Ik snap dus volledig dat sommige mensen dit boek 1 ster geven, en anderen 5. Ik kan me beide voorstellen, want het is reteslecht en retegoed tegelijk. De auteurs spotten (onbewust vermoed ik) met elke regel die een schrijver zou moeten hanteren, maar ze komen er mee weg, want het leest zo lekker dat ze je ze alle fouten en malligheid vergeeft.