Uniek

Top aan dit boek: een uniek verhaal, verrassend, een levendige schrijfstijl, een karakter met humor en enorm beeldend. Eigenlijk alles aan dit boek is super. Dus we mogen kritisch zijn. Soms vergt het boek (te?) veel fantasie, moet ik het drie keer lezen en weet ik nog niet wat Sam eigenlijk ziet/voelt/hoort. Enerzijds houdt dat het spannend (want wat bedoelt ‘ie toch?!), anderzijds maakt dat het verwarrend en soms wat zweverig. Bijvoorbeeld op het eind met alle kleuren, met het linde doekje aan een berg, een kat die plots een teddybeer was… Die Sam zat ‘m behoorlijk te spacen als je het mij vraagt. En dat zat hem niet in het ‘bovennatuurlijke’, wat het gehele verhaal terug kwam. Want dat gezicht van Nick, versteend met die grijns, ik zie het zo voor me. De gezichten zonder ogen, de schimmen in de spiegel en op iMessage, ik kan ze me zo voorstellen. Nee, het zat in de manier van schrijven, die op sommige momenten wat wazig was voor mij.

Al dat bovennatuurlijke, als je een ander er over verteld klinkt het super onrealistisch. En toch, als je het leest… Sommige dingen klinken dan opeens heel logisch. Juist doordat de karakters het proberen te redeneren vanuit de wetenschappelijke kant. Doordat ze weten dat het niet waar kan zijn, maar het toch zo beleven. Doordat de karakters de mogelijkheid van het bovennatuurlijke ontkrachten, versterken ze het juist. Dat heeft Thomas echt knap gedaan!

Hoewel HEX en ECHO twee totaal verschillende boeken zijn en daardoor eigenlijk niet te vergelijken, doe ik het toch heel even. En dan voornamelijk het eind. Het einde van HEX was volledig open, super freaky einde waar je nog dagen over na denkt en spookt. Het eind van ECHO vond ik zelf prettiger; er was een soort van einde. Al waren er nog wel wat losse eindjes, de belangrijkste lus was rond. Ik kon het boek met een gerust hart sluiten. Ook wel zo fijn

Conclusie: alleen maar lof voor Thomas Olde Heuvelt. Totaal anders dan HEX en toch weer zo ontzettend goed. In de Nederlandse literatuur vind ik zijn manier van schrijven en zijn type verhalen uniek. Vooral hoe hij het onmogelijke toch zo realistisch maakt en daardoor enorm spannend.