In het huis van mijn vader

Toen ik de achterflap van dit boek las was ik erg enthousiast. Ik hou enorm van historische romans en dit boek speelt zich af tijdens de oorlog in Rome en het Vaticaan dus ik kon niet wachten om eraan te beginnen. Helaas werd mijn enthousiasme al snel een stuk minder. Ik kwam niet echt in het verhaal, er worden naar mijn mening enorm veel nutteloze details gedeeld die mij vooral afleiden van het verhaal. We springen steeds over naar stukken die uit de jaren na de oorlog zijn, weliswaar verklaringen van de mensen die met O'Flaherty samen werkten maar het mist de bezieling die een roman nodig heeft. Er waren stukken bij waar ik echt van genoten heb, de stukken waarin O'Flaherty de hoofdrol speelt en het Rome en Vaticaan in oorlogstijd spannend en rauw neergezet wordt. Hij moet uit de handen van de duitsers blijven om zijn missie tot een succes te brengen en dat voelde meer als het verhaal dat ik wou lezen.

"September 1943. Duitse troepen bezetten Rome. Obersturmbannführer Paul Hauptmann regeert met harde hand. Binnen de grenzen van de Italiaanse hoofdstad ligt Vaticaanstad, de kleinste staat ter wereld en een neutraal, onafhankelijk land binnen Rome. Joodse burgers en ontsnapte geallieerde krijgsgevangenen lopen groot gevaar, maar in het Vaticaan is de Ierse priester Hugh O’Flaherty vastbesloten hen te helpen. Hij wendt zijn unieke positie aan om dat te doen.
Hugh zet een succesvolle ontsnappingslijn op en werkt samen met een onwaarschijnlijke groep vrienden, onder wie een motorrijdende contessa, de vrouw van de Ierse ambassadeur en een Italiaanse krantenverkoper. Al snel komen ze onder de aandacht van de Gestapo en er begint een dodelijk kat-en-muisspel als de Escape Line-groep – ‘Het Koor’ – een laatste gewaagde missie probeert uit te voeren op kerstavond."

O'Connor heeft geen vlotte of meeslepende schrijfstijl waardoor je goed je aandacht erbij moet houden, het verhaal wordt meer verteld vind ik. De gebeurtenissen in Rome en het netwerk dat wordt opgezet, het lijden van de mensen en de bezoekjes aan de kampen door de priester hielden wel mijn aandacht vast en ik kon me ook wel een beeld vormen van het Rome in die tijd en het Vaticaan wat vooral zichzelf wou beschermen en "neutraal" bleef. De ruwheid en ongevoeligheid waar de duitse Hauptmann mee regeert is beangstigend en in deze stukken is het verhaal wel boeiend maar dan zakt het weer af. Ik kreeg lastig een band met het verhaal en de personages, de personages zijn niet uitgewerkt op een manier waardoor je er een emotionele band mee voelt en dan mis je ook de diepgang die dit verhaal wel nodig had voor mijn gevoel.

Ik heb de stukken over de priester en Rome in oorlogstijd wel graag gelezen maar helaas was dit voor mij geen topper.