Respect voor Wim!

De eerste kennismaking met de schrijfstijl van de auteur is een positieve ervaring. Hij schrijft vlot met eenvoudige woorden en gedetailleerd. Tijdens het lezen krijgt men de indruk of de verteller in dezelfde ruimte vertoeft. Het blijft boeiend tot het einde en als lezer heeft men moeite om het boek weg te leggen.
Niet enkel liefhebbers van verhalen over de Tweede Wereldoorlog maar ook van biografieën zullen dit boek naar waarde schatten.
We krijgen een getuigenis uit de eerste hand te lezen, dankzij de foto's goed gedocumenteerd. Gelukkig zijn er getuigenissen om de geschiedenis niet verloren te laten gaan.
De auteur start zijn boek met de jeugdjaren van het hoofdpersonage te schetsen. Hoe hij deze beleefd heeft, vormen zijn karakter en zorgen ervoor dat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog kan overleven. Want eens de oorlog begonnen is het een overlevingsstrijd die tot het uiterste gevoerd wordt. Soms stelt men zich als lezer de vraag hoelang kan een menselijk lichaam deze terreur aan. Onbegrijpelijk hoe medemensen elkaar zo behandelen zonder enige vorm van respect.
De eerste oorlogsjaren lijken nog mee te vallen maar eens opgeroepen om voor de bezetter te gaan werken was er geen ontsnappen meer aan. Gelukkig besefte hij al vlug dat hij best zijn lichaam moest sparen en lukte het hem om soms achter de rug van de bewakers zijn taken lichter te maken. Hij begreep dat er geen sprake was van ontsnappen en in het kamp enkel de dood wachtte. Met het zicht op de bevrijding eindigt voor vele gevangenen nog niet hun strijd want ze worden met het oog op het wissen van getuigenissen op schepen aan de Oostzee gedropt. Door een communicatiefout bij de geallieerden worden deze schepen gebombardeerd en weinigen overleven het inferno.