Een boodschap die verzandt

Deze ‘novelle over het klimaat’ zoals de ondertitel luidt, verscheen in 2016. Hierin schetst de auteur een weinig rooskleurig toekomstbeeld, waarvan we elementen herkennen uit zijn touwtje-uit-de-brievenbus-betoog bij De Wereld draait door, eveneens in 2016. Wie dat (nog eens) wil zien, dat kan hier https://www.bnnvara.nl/dewerelddraaitdoor/videos/284133.

Kenmerken van een essay (hoe zit het precies met de klimaatverandering?) en van een pamflet (politici, wetenschappers en maatschappij, kom nu eindelijk eens in actie om het tij te keren!) zijn verpakt in een familiegeschiedenis.Daarmee hinkt het op meer gedachten en wordt het toch een beetje vleesch noch visch.
De aankondiging van een ‘liefdevolle novelle’ herken ik niet zo. De alwetende verteller staat op grote afstand en registreert emotieloos wat zich voltrekt. Daardoor staat ook de lezer aan de zijlijn.

Het verhaal beslaat een periode van zo’n twintig jaar. In die tijd voltrekt zich een klimatologische verslechtering, die schreeuwt om actie. Wie actie probeert te ontketenen, loopt vast op systemen. In diezelfde periode zien de hoofdpersonen zich voor een aantal fundamentele kwesties en beslismomenten gesteld.Die zijn in het bestek van deze novelle slechts aangestipt en er als hedendaagse thema’s met de haren bijgesleept, maar voor het verhaal slechts ten dele relevant. Ze leiden vooral af van de eigenlijke boodschap (en andersom).
Dat neemt niet weg dat Terlouw de vinger precies op de zere plek legt: het is dringend noodzakelijk om nu maatregelen te nemen. Geen tijd meer om een andere kant op te kijken of andere prioriteiten te stellen!
Die boodschap verzandt helaas in de vorm.