Cecelia Ahern - Lyrebird

Lyrebird begon voor mij krachtig. Laura is een betoverende verschijning met een heel bijzonder talent. Waar andere mensen hun gevoelens uiten door praten en hun lichaamshouding, doet Laura dit doormiddel van geluiden. Ze is in staat om elk mogelijk geluid na te bootsen, net als de lyrebird.

Laura leeft al tien jaar in een klein huisje op een groot stuk land in een afgelegen deel van Ierland. Niemand weet dat ze hier woont, niemand weet van haar bestaan af.

Wanneer Bo, Solomon en Rachel haar vinden en een deel van haar levensverhaal hebben gehoord, weten ze allemaal zeker dat ze het perfecte onderwerp hebben gevonden voor hun volgende documentaire. Ze gaan Laura volgen en nemen haar mee naar het drukke leven in Dublin.

Vanaf het punt dat het drietal Laura meeneemt naar Dublin, nam de magie van het verhaal voor mij af. De onderlinge verhoudingen komen onder druk te staan en de personages moeten moeilijke keuzes maken.

De ontwikkeling van bepaalde personages was af en toe wat moeizaam. Dan was het al vrij duidelijk waar het verhaal naar toe zou gaan, maar toch duurde het dan nog een hele tijd voordat het verhaal daar eindelijk was. Ook voelde het alsof bepaalde gedachtegangen van personages constant in rondjes bleven doorgaan.

Cecelia Ahern heeft een beeldende schrijfstijl, waardoor ik het prachtige Ierse landschap en de betoverende werking van Laura precies voor mij zag.

Ik sloeg het boek wel degelijk tevreden dicht. Alle verhaallijnen worden mooi afgerond en elk personage staat aan de start van een nieuw hoofdstuk in hun leven.