Hoover heeft mijn hart een bot gegeven, alleen maar om het te kunnen breken. Keer op keer op keer.

Nederlandse CoHo-fans kunnen hun hart weer ophalen. Heart Bones is weer zo'n intense (YA-)roman die de liefhebbers van Colleen Hoover zeker zal bekoren.

Na een jeugd vol armoede en verwaarlozing heeft Beyah eindelijk een uitweg gevonden met een studiebeurs voor de universiteit. Maar twee maanden voordat ze eindelijk vrij is om haar leven ten goede te veranderen, overlijdt haar drugsverslaafde moeder en wordt ze gedwongen de rest van haar zomer door te brengen bij een vader die ze nauwelijks kent. Verslagen en ongeduldig wachtend tot de zomer snel voorbij is, heeft Beyah geen tijd of geduld voor Samson, de welgestelde, sombere buurjongen. Toch is de connectie tussen hen te intens om te negeren.

Dit boek draait om twee jonge mensen die aan de vooravond van volwassenheid staan. Of eigenlijk zijn ze al hun hele jeugd volwassen door de traumatische gebeurtenissen uit hun verleden. Het onderwerp van dit verhaal is absoluut niet licht, maar ook niet te zwaar. Misschien is 'diepzinnig' het juiste woord. Het verhaal gaat over luisteren naar je hart en geloven in de goedheid en innerlijke kracht van de mens.

Het is bewonderenswaardig hoe Hoover de lezer met zoveel intensiteit weet te betoveren. Net als met elk van haar boeken, hang je aan haar lippen. Haar schrijfstijl is feilloos en het boek leest als een speer. Het verhaal begint vrij heftig en deprimerend, maar gaat vervolgens soepeltjes over in een soort loom vakantieliefdeverhaal. Je vraagt je af waar het naartoe leidt en soms lijkt het zelfs wat te kabbelen, maar tegelijkertijd hangt er een intense spanning in de lucht. En dan, ineens, krijg je een mokerslag te verwerken. Hoovers schrijfstijl raakt je diep. Het kruipt onder je huid. Zelfs lang nadat je het boek hebt uitgelezen, blijf je nadenken over de personages en hun overwinningen in het leven. Het is bitterzoet. Hartverscheurend. Maar ook dapper. En lief.

Met slechts 320 pagina's wordt echter niet alles diep genoeg uitgewerkt. De heftige problematiek in het verhaal verdient eigenlijk meer aandacht. Het is evengoed intens, maar het heeft me niet tot tranen kunnen brengen; iets wat Hoover wel heeft weten te bereiken met veel van haar andere romans.

De bijpersonages blijven wat op de achtergrond. Als lezer leer je ze slechts oppervlakkig kennen. Dit past wel bij de focus op het levensverhaal van Beyah en Samson, en hun krachtige chemie, maar het voelt soms ook wat incompleet. De complexe vader-dochterrelatie had bijvoorbeeld meer podium mogen krijgen om zo dieper tot de kern van het verhaal te komen. Desondanks doet dit niets af aan de emotionele impact van het boek. Het verhaal is intens en hartverscheurend, maar tegelijkertijd moedig en opbeurend. Hoover heeft mijn hart een bot gegeven, alleen maar om het te kunnen breken. Keer op keer op keer.