Zo herkenbaar.

Hugo Borst beschrijft in korte verhalen het leven van zijn moeder die Alzheimer heeft. Het is het tweede boek in een reeks van drie. en weer raakt het enorm omdat het zo herkenbaar is. Het is het verhaal van zijn moeder, mijn moeder en dat van vele anderen. De dingen die er gebeuren, die gezegd worden. In het eerste boek nog deels thuis en inmiddels in het verpleeghuis. Hugo beschrijft het met veel liefde voor zijn moeder en je begrijpt het. Ook de zin : Ik wens mijn moeder dood is in zijn context zo te begrijpen. Gedachten die je niet wil en ook bijna niet uit durft te spreken, want je wil je moeder niet missen. Ik hoop dat Hugo het derde boek niet helemaal vol krijgt.