Een eerlijk relaas

Nico Dijkshoorn dicht in De wereld draait door en ik wist dat hij muziek maakte. Dat hij ook boeken schreef wist ik niet. Ooit gelukkig is het tweede boek dat Nico schrijft over zijn familie. Het eerste boek getiteld, nooit ziek geweest ging over zijn vader waar hij geen goede band mee had. Dat boek wordt door Matthijs van Nieuwkerk omschreven als een genadeloze afrekening met zijn inmiddels demente vader Klaas.
Ik zag het interview in DWDD bij de lancering van dit tweede boek en mocht meedoen in de leesclub op Hebban.
Als dichter in DWDD is Nico recht voor zijn raap en zo leest het boek ook. Dit tweede boek zou het boek over zijn moeder moeten worden. In het begin van het boek woont moeder nog thuis , maar dit blijkt al snel niet meer te kunnen. Na een beroerte gaat ook Nel naar een verpleeghuis. Daar schrijft Nico over op zijn eigen manier. Confronterend om te lezen vond ik dat. Hij heeft veel moeite met het bezoeken van het verpleeghuis en dat uit hij door zinnen als; Je moet ze niet aankijken, dan gaan ze tegen je praten.
Met mijn eigen moeder in een verpleeghuis vond ik dat een naar beeld.
Ontroerend is het laatste bezoekje wat ze met Nel brengen aan hun vader Klaas vlak voor deze sterft.

Het eerste deel van het boek gaat over zijn moeder, maar het grootste deel gaat over Nico zelf. De tia's die hij krijgt en hoe dat zijn leven en zijn kijk op zijn leven beïnvloed. Hierin stelt hij zich door zijn open manier van schrijven heel kwetsbaar op. Hij verhaalt over zijn angst bij alles wat hij doet voor wederom een tia en over de paniekaanvallen die hij krijgt. Een vakantie in Frankrijk die afgebroken moet worden omdat hij ook daar weer een tia krijgt. Langzamerhand komt ook het besef bij hem binnen dat zijn moeder dezelfde angst ervaren moet hebben bij de beroertes die zij had. Dat hij haar daar nooit naar gevraagd heeft en dat hij eigenlijk net als zijn vader heel egoïstisch is. Hij komt erachter dat hij eigenlijk nauwelijks iets weet over zijn moeder. Een paar anekdotes en dat ze ooit gelukkig was in Zwitserland. Dat is dan ook de titel van het boek. Nel ging op 14 jarige leeftijd naar Zwitserland en ook daar heeft hij het nooit met zijn moeder over gehad.


Een wisselend gevoel had ik tijdens het lezen. Het leest heel erg gemakkelijk. Nico is heel eerlijk over zijn familie maar ook over zichzelf. Hij schrijft dat zijn zoon aan hem vraagt of het nodig was dat hij zo over zijn vader schreef. Het was niet alleen jouw vader, maar het was ook mijn opa. Ik vond het een geweldige opa.
Maar ik miste in het boek op de een of andere manier iets. Mijn verwachting was dat ik meer zou lezen over de band die Nico met zijn moeder had. Hoe zijn moeder zich staande hield naast zijn best overheersende vader. Hoe zijn broers reageerden op het boek over zijn vader en of zij hun jeugd ook zo hebben ervaren als Nico. In plaats daarvan werd het een soort autobiografie over Nico zelf. Als je dat graag wil lezen is het een prima boek en zeker wel mijn 3 sterren waard.