Verrassend!

In 2049 lijkt, door een wereldwijde pandemie , de mensheid verloren te gaan.
Ter overleving plaatst een groep wetenschappers genetisch gemanipuleerde baby’s in cocons van grote “moederrobots”. Deze machines zorgen ervoor dat de kinderen worden uitgebroed, geboren en opgevoed en leren overleven in een vijandige wereld. De robots zijn ieder geprogrammeerd met gevoelens, de kennis en instinct van een natuurlijke moeder en zijn dan ook allemaal verschillend.
De robots zijn zo geprogrammeerd dat, als de kinderen zes jaar zijn , zij op zoek gaan naar lotgenoten. Kai, één van de kinderen ontdekt op zijn zoektocht, de nog overlevende wetenschappers die aan de basis stonden van hun bestaan . De wetenschappers willen de kinderen helpen en ondersteunen in hun verdere leven, maar komen tot de ontdekking , dat ook de moederrobots zijn veranderd en zij hun kinderen tegen elke ”menselijke” inmenging zullen beschermen. Er is uiteindelijk maar één oplossing: de vernietiging van de moederrobots.
Het verhaal wordt afwissend geschreven vanuit één van de kinderen of vanuit een wetenschapper. Daarnaast springt het ook heen en weer in de tijd. Dit vraagt wel enige oplettendheid van de lezer, maar de schrijfstijl is prettig en plaatst het verhaal in de juiste context.
Een boek over robots, genetische manipulatie e.d ontkomt niet aan “vaktermen” en dat is ook in dit boek het geval, gelukkig met voldoende uitleg. Toch is het zeker geen medisch- technisch verhaal. Integendeel, het is een boek over emoties, ontroering en moederliefde en met de nodige spanning, wat vraagt om door te lezen. Maar ook een boek om over na te denken, zeker in de tijd waarin wij leven.