Nadenken over je eigen relatie met je hond

Violette woont met Alex in Amerika als hun buurman een pup krijgt genaamd Juhki. Violette merkt dat Juhki erg ongelukkig is en spendeert alsmaar meer tijd met hem. Ze gaat hem alsmaar beter begrijpen en ze krijgen een goede band. Violette gaat zich meer in honden en gedrag verdiepen en gaat cursussen volgen en met honden werken.

Ineke heeft een fijne schrijfstijl, met name het gedeelte met Juhki is met liefde geschreven. Je voelt de waardering die ze voor elkaar hebben. Je lacht mee als Juhki weer iets heeft gedaan wat eigenlijk niet door de beugel kan. Je ziet de mensen met hun hoofd schudden en Ineke lachen, omdat ze weet waarom Juhki het gedaan heeft. En dit de volgende keer anders aan gaat pakken, zoals Juhki die keukenkastjes open kan maken, dan bedenkt ze iets waardoor hij het niet meer kan doen. Boos worden heeft geen nut, het leed is al geschied.

De relatie met Alex bleef voor mijn gevoel wat op de oppervlakte dit had voor mij iets meer uitgediept kunnen worden.

Tussen de regels door staan er leuke tips in hoe je met je hond om kunt gaan. Niet belerend maar in het verhaal, waardoor ik ook na ging denken over mijn relatie met mijn hond. Hoe zie ik hem? Is hij minderwaardig aan mij of gelijk of is hij mijn meerdere of wisselt dit? Dit vond ik echt leuk en een meerwaarde van het boek. Er staan ook nog vele andere tips in.

Ik heb het met plezier gelezen en zeker voor mensen met honden is het een aanrader. Het is een roman met verstopte boodschappen over de relatie met honden.