Een beetje absurdistisch en zet aan tot denken

De hersencel is de debuutroman van Marc van der Meer. De Nederlandse professor D’Hondt zit drieëntwintig uur per dag in de dodencel en hij mag één uur per dag luchten. Driemaal per dag komt er een bewaker zijn grijskleurige maaltijd brengen.

In het begin van het verhaal moest ik even zoeken waar het naar toe ging. Het was mij niet helemaal duidelijk en daardoor had ik een beetje moeite om verder te lezen. Maar op een gegeven moment werd het meer een verhaal en niet alleen gedachtes en anekdotes. Toen wilde ik doorlezen.

Om 22:22.22 wordt het donker in de cel zonder een waarschuwing vooraf. Het geeft wel een bepaalde zekerheid aan de dag. Als je zoveel alleen zit gaan je gedachten alle kanten op. Gelukkig heeft hij een “bestuurder” die alles in zijn hoofd in de gaten houdt. Deze geeft enige structuur.

Het verhaal zorgt er wel voor dat je na gaat denken over het nut van iemand in een dodencel zetten. Maar ook over de kromme procedures.

“Hoezo maak je een zieke gezond genoeg om hem vervolgens te doden? Kunt u mij dat uitleggen? Het leven is zinloos, opgelapt worden is zinloos, en deze door de staat georkestreerde dood is de ultieme, bureaucratische bevestiging van die zinloosheid.”

Mij blijft ook heel erg bij dat je zo van iemand afhankelijk bent. Als jij een boek wilt lezen, moet deze je ook gegeven worden. Het is afwachten of je het krijgt of niet. Maar het voelt behoorlijk benauwd, de kleine cel en de afhankelijkheid. Het is niet alleen kommer en kwel maar er zit gelukkig ook humor in het boek.


Van der Meer heeft verrassende personages in het verhaal gebracht waardoor het verhaal erg boeiend werd en ik het een aanrader vind als je van niet alledaagse boeken houdt. Een beetje absurdistisch maar dat je ook zeker tot denken zet.

Marc bedankt voor het e-book in ruil voor mijn eerlijke mening.