Fijne verteltrant, je wordt echt deelgenoot van haar belevenissen

Auteur Pauline de Bok woont afwisselend in Amsterdam en Meckelenburg-Vorpommern in Noordoost Duitsland. Ze schrijft en vertaald en is het liefste buiten bezig.

In De poel gaat het niet alleen maar over de poel, maar over de vele dieren en planten die ze op haar erf of in haar omgeving in Duitsland tegenkomt. De poel speelt wel een prominente rol. Ze schrijft zoals het in haar hoofd zit en het is net of ze hele gesprekken in haar eentje voert of met de dieren. Af en toe zelfs met vraag en antwoord dit brengt ook een glimlach bij mij teweeg.

“Er zijn plekken waar ik nooit kom. Omdat ik niet zonder vaste grond onder mijn voeten kan. Omdat ik geen vacht of veren heb en water niet gewoon van me af kan schudden, het doorweekt mijn kleren tot ze aan mijn vel kleven en mijn laarzen lopen ermee vol. Omdat ik niet hard kan lopen, goed kan klimmen, of op kan vliegen als er gevaar dreigt”

Zo begint het boek en het had me gelijk te pakken. De titel De poel vind ik niet het boek dekkend, want het gaat over zoveel meer. Ze omschrijft de dieren en planten die ze tegenkomt maar ook haar contacten met de buren als de corona uitbreekt en ze terug zou moeten naar Nederland.

Het voelt af en toe tegenstrijdig, want de auteur is ook jaagster, ze vangt wasberen maar wil tevens dieren redden en een plekje geven, zoals zwaluwen, vleermuizen en insecten bij een aan te leggen leemplas. Dat maakt haar ook menselijk. Haar beweegredenen worden duidelijk uiteen gezet en je voelt de liefde voor haar omgeving. De vraag welke plaats heeft de mens in de natuur en wanneer moet je wel ingrijpen en wanneer niet, komen ook regelmatig aan bod.

Een boek dat je een inkijkje geeft op het erf (en omgeving) en het leven van Pauline de Bok in Duitsland. Met plezier gelezen door de fijne verteltrant, ze maakt je echt deelgenoot van haar belevenissen.