Een boek als Herman zelf

De ondertitel luidt: Tijdsbeelden aan de hand van mijzelf: wij moeten dit boek niet opvatten als een memoire of autobiografie, want Herman Pleij ziet zichzelf als een voorbeeld van mensen met een sterke drang om van het verleden een kloppend verhaal te maken. Hij wijdt er meerdere bladzijden aan om voorbeelden te geven van verhalen in zijn hoofd die toch echt niet klopten. Daarna volgt het verhaal van het leven van Herman tot nu toe, en ik zie echt niet wat dan het verschil is met een memoire....daar begint de ellende al.
Wie Herman Pleij wel eens op tv gezien heeft, snapt welk probleem ik met dit boek had: Herman schrijft namelijk zoals hij praat. Een continue woordenstroom, lange zinnen met heel veel bijvoeglijke naamwoorden en lekkere vette overdrijving. Op tv moet hij gestopt worden door de presentator van dienst (wat soms nog niet meevalt) maar in een boek gaat het maar door. Het was alsof er iemand voortdurend in mijn oor stond te tetteren, ik werd er echt doodmoe van. Ik heb in het begin één keer erg gelachen maar daarna sloeg de vermoeidheid snel toe en vond ik het helemaal niet leuk meer.
Nee, ik weet genoeg: Pleij is niet voor mij.