Meester Daniel is zeker onze held en moet een voorbeeld zijn voor alle docenten! Wij raden docenten dan ook zeker aan dit boek te gaan lezen en te bespreken met de klas. Dyslexie is namelijk niks om je voor te schamen!

Ally zit in de klas bij Juffrouw Hall. De opdracht die ze van de juf krijgt, is heel simpel: schrijf iets over jezelf, zodat de nieuwe meester je alvast een klein beetje leert kennen. Maar voor Ally is deze opdracht net zo moeilijk als in een boom klimmen zonder je handen te gebruiken.

De laatste werkdag van juf Hall is een feestdag. Iedereen heeft iets leuks meegebracht voor de juf, nu ze met zwangerschapsverlof gaat. Ook Ally. Ze heeft heel erg haar best gedaan om een mooie kaart te kopen. Eentje met gele rozen erop. Zo kan ze het misschien een heel klein beetje goed maken met de juf, omdat ze altijd zo lastig voor haar is geweest..

Maar wanneer de juf de kaart uit de envelop haalt, leest ze hem niet hardop voor zoals ze met alle andere kaarten deed. Ally weet zeker dat ze hem heel mooi moet vinden. Maar dan duwt mevrouw Silver, de directeur, haar plotseling de deur van het lokaal uit. Ally begrijpt er niks van. Wat is er nu aan de hand? “Ik begrijp er niks van, waarom geef je een condoleancekaart aan een zwangere vrouw?” Condoleancekaart? Heel langzaam dringt het tot Ally door wat ze gedaan heeft. Maar de waarheid waarom dit is gebeurt, kan ze niet zeggen. Niet tegen haar. Niet tegen wie dan ook….

“Alleen is een manier van zijn. Dan ben je alleen met jezelf en er zijn geen anderen om je heen. En dat kan goed zijn of slecht. En het kan je eigen keus zijn…
…Maar eenzaam zijn is nooit een eigen keus. Het heeft niets te maken met of er iemand bij je is of niet. Je kunt je eenzaam voelen als je alleen bent, maar de ergste soort eenzaamheid is als je in een kamer vol met mensen toch alleen bent. Of je zo voelt, in elk geval.” – Lynda Mullaly Hunt

Vis in een boom gaat over Ally die een ernstige vorm van dyslexie heeft. Doordat niemand in de gaten heeft wat er met haar aan de hand is, komt ze steeds in de problemen. Dit verandert na de komst van meester Daniel. Hij begrijpt haar wel en wil haar helpen. Op zijn eigen unieke manier.

Leven met dyslexie, zeker wanneer je een ernstige vorm hebt, is niet makkelijk. Wanneer je probleem niet herkend wordt en je niet voor jezelf op durft te komen, omdat je je ervoor schaamt, kun je helemaal vastlopen met leren.

“De meeste leraren zien het liefst dat alle leerlingen hetzelfde zijn: perfect en rustig. Meester Daniel vindt het blijkbaar wel leuk dat we allemaal anders zijn.“ –Lynda Mullaly Hunt

Lynda Mullaly Hunt heeft met dit boek dyslexie bespreekbaar gemaakt. Ze laat zien hoe moeilijk het leven op school is voor Ally. Maar dat wanneer je hulp krijgt er zeker mogelijkheden zijn om vooruit te komen. Iedereen is wel ergens heel goed in. Ook Ally. Door ervoor te zorgen dat jouw sterke kanten goed gebruikt worden, zul je zien dat alles mogelijk is.

Daarnaast maakt Lynda nog een ander belangrijk onderwerp bespreekbaar: pesten. Niet alleen Ally wordt in haar klas gepest, omdat ze niet kan lezen en schrijven. Ook haar vriend Albert is elke dag de dupe van pesterijen die soms zo uit de hand lopen dat hij met blauwe plekken rondloopt. Het knappe is dat ze ook de andere kant van de pestkoppen laat zien. Dat er misschien thuis een heel andere situatie kan zijn, waardoor pesten op school een manier is om een masker op te houden, totdat duidelijk is wat er achter dat masker schuilgaat.

Vis in een boom is een mooi, ontroerend boek met een duidelijke boodschap geworden. Toch liep ik tegen een paar dingetjes aan. Ik heb dit boek samen met mijn zoon (13) gelezen. Grote delen hebben we aan elkaar voorgelezen. Ik vond dit niet heel makkelijk. Ik ben zelf dyslectisch en het verbaasde mij dat ik zo vaak struikelde over woorden in een boek over dyslexie. Misschien dat het handig was geweest wanneer er gekozen was voor een speciaal lettertype. Daarnaast zijn sommige zinnen zo poëtisch geschreven, dat het voor kinderen met leesproblemen misschien net iets te moeilijk is. Ik vond deze zinnen prachtig, maar ik merkte dat mijn zoon hierdoor soms de draad kwijt raakte.

“Ik zie een schildpad een boterham smeren.
Een slang viool spelen.
Een olifant breien.
Pinguïns basketbal spelen.
Een egel diepzeeduiken.
Oh, wat hoop ik, met elke vezel in mijn lijf, dat meester Daniel gelijk heeft.” – Lynda Mullaly Hunt

Pluspunten zijn de humor die erin is verwerkt. En ook soms het ongeloof, zoals dat met die condoleancekaart. Dit zijn wel heel mooie voorbeelden om over het boek te praten, samen in een gezin of gezamenlijk in de klas. Wij vonden het einde erg mooi. Je ziet Ally in het verhaal veranderen en groeien. Meester Daniel is zeker onze held en moet een voorbeeld zijn voor alle docenten! Wij raden docenten dan ook zeker aan dit boek te gaan lezen en te bespreken met de klas. Dyslexie is namelijk niks om je voor te schamen!

“Ik geef je dit omdat ik wil dat je weet dat ik het allemaal heb gezien. En dat het goedkomt met jou, Ally.” “Meer dan goed.” -Lynda Mullaly Hunt

Kijk voor nog veel meer recensies op boekenblog indeboekenkast.com