Het verleden is weerbarstig en laat zich niet zomaar veranderen

Rick van de Westelaken leest dit boek voortreffelijk voor, laat ik daar mee beginnen. Er is niets op aan te merken, hij weet de juiste toon te treffen in dit 31 uur tellende verhaal.

Het is een schitterend verhaal. Stephen King kan wel een verhaal vertellen. Ik bleef voortdurend nieuwsgierig naar de afloop van de verschillende gebeurtenissen en nieuwsgierig naar hoe het slot van het verhaal zou uitpakken. Hoe zou de toekomst zijn veranderd als hij inderdaad de moord op Kennedy zou kunnen verijdelen? Eigenlijk is het voornemen de moord op J.F. Kennedy te verijdelen een vehikel geworden om een verhaal over tijdreizen te vertellen. Welke mogelijkheden en onmogelijkheden dit tijdreizen met zich mee brengt.
Tijdens de jaren in het verleden ontmoet hij Sadie en hij wordt verliefd, ondanks dat hij weet dat dat niet verstandig is. Hij kan haar onmogelijk mee naar de toekomst nemen, toch? Of zou hij in het verleden moeten blijven. Fantastische dilemma’s die het tijdreizen oproept.
Het is een boeiend verhaal. Toch zijn er passages, ergens halverwege het boek, die minstens met de helft teruggebracht hadden kunnen worden. Over het wel en wee van Lee Harvey Oswald, bijvoorbeeld, die door George Amberton in de gaten gehouden wordt. Ik kan me voorstellen dat er lezers zijn die daar afhaken. Dat is jammer, want er wordt verderop nog genoeg 'moois' ten tonele gevoerd.
Stephen King kan soms heel erg lang uitweiden en zich verliezen in zeer gedetailleerde beschrijvingen. In een 'gewoon' boek kun je daar snel doorheen lezen en doorbladeren, alinea’s overslaan en verder lezen; in een luisterboek gaat dat niet - (ik heb de snelheid van vertellen in elk geval één keer op anderhalf keer de snelheid gezet).
Hoewel het verhaal naar mijn idee korter had gekund (als je er 100 tot 150 pagina’s had uitgehaald , was het evengoed nog een boek van ruim 700 bladzijden geweest!), vond ik het jammer dat ik het uit had. En het slot... Het verleden is weerbarstig en laat zich niet zomaar veranderen, dat had George aan den lijve ondervonden, en zonder dat is het reizen in de tijd ook aan wetten en regels gebonden. Want als Jake/George vier jaar of meer in het verleden had geleefd, dan was hij natuurlijk ook vier jaar ouder geworden. Als hij dan weer terug was in 2011, waren er slechts twee minuten verstreken. Ging hij daarna weer terug, dan begon hij weer opnieuw in 1958. Tja.
Het boek heeft me na lezing nog behoorlijk bezig gehouden, met als gevolg dat ik met wat moeite aan een nieuw luisterboek begonnen ben. Ik had gewoon nog wat meer gewild.