‘Maar niets is minder sensationeel dan een plaag. Alleen al door hun lange duur zijn grote rampen eentonig.’

Een verslag van een pestepidemie in Oran, een kustplaats in Algerije. Hoewel Camus soms fraaie filosofische gedachten kernachtig op papier weet te zetten, worstel ik me door het verhaal. De gevoelens van angst en claustrofobie, waar de inwoners door worden geplaagd, komen bij mij niet echt binnen. Misschien omdat het verslag teveel een verslag is; met enige afstand schrijft ‘de verteller’ hoe de pest het stadje steeds meer in zijn greep krijgt, als een journalist die zijn objectiviteit moet bewaren. Hierdoor komen de personages onvoldoende tot leven.
Camus gebruikt dit verhaal voornamelijk als vehikel voor zijn, filosofische, kijk op het leven. En als allegorie op de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog.
De hoofdpersoon, Bernard Rieux (Camus’ alter ego?), is een man die het leven neemt zoals het komt. Hij zet zich, als arts, in om te doen wat hij kan, maar is zich tevens bewust van de grenzen van zijn mogelijkheden. Hij oordeelt niet, ook niet over de beweegredenen en keuzes van anderen. Hij begrijpt de mensen en zal ze niet ter verantwoording roepen voor hun uitlatingen en oordelen.
Hij verschilt van mening met de priester, wiens geloof even aan het wankelen wordt gebracht door de afschuwelijke dood van een onschuldig kind, maar veroordeelt ook de priester niet dat hij blijft geloven in een, in de ogen van Rieux, onrechtvaardige God.
De verteller probeert een verslag te schrijven dat ontdaan is van alle emoties en dat maakt dat het lezen van dit boek, ondanks de soms fraaie gedachten, me nogal wat moeite kostte.