Reconstructie van een liefde

Niet zo sterk als in sommige andere boeken speelt Barnes met het geheugen. Hij dwingt de hoofdpersoon, die soms in de ik-, dan weer in de jij- en de hij-vorm wordt beschreven, om zijn geheugen zo eerlijk mogelijk het verhaal van zijn 'enige liefde' te vertellen. Hij spaart zichzelf niet. De 19-jarige Paul komt in contact met de oudere Susan en heeft met haar een liefdesrelatie. Zonder opsmuk reconstrueert Paul deze liefdesgeschiedenis met de keuzes die hij (niet) maakte en laat het een verhaal zijn dat zich ontwikkelde alsof er geen andere keuzes waren. En natuurlijk waren er geen keuzes; het is het enige verhaal. Barnes schrijft fantastisch, zijn zinnen zijn zo nu en dan bijzonder knap geformuleerd en schijnbaar moeiteloos op papier gezet. Maar dat moeiteloze is schijn; er is over nagedacht.

O ja, en passant komt Max Verstappen ook voorbij en zijn analyse van de onstuimigheid van Verstappen op een circuit past hij naadloos in in de analyse van zijn leven.