Terend op de roem van een ander

Als ik de recensies van andere lezers bekijk, dan vraag ik me af of ik de eerste drie delen soms heb overgewaardeerd. Een waardig vervolg op de eerste drie delen? Dacht het niet.
Wat een ongelooflijk langdradig verhaal, er zit nergens schot in, in bijna ieder hoofdstuk wordt weer een nieuw personage opgevoerd. Die ergens in de vijf of zes (ben de tel even kwijt) verhaallijnen moet worden geïntroduceerd. Ingewikkelde verhaallijnen, vergezochte verhaallijnen. Er wordt een autist opgevoerd die, ja hoor, als een computer kan rekenen en fotografisch kan tekenen. Origineler had gerust gemogen. Lagercrantz is absoluut geen Larsson. De drie eerdere delen kon ik nauwelijks wegleggen, bij dit boek heb ik het idee dat ik het uit moet lezen, als huiswerk. Natuurlijk is het niet alleen kommer en kwel, maar zonder de voorgaande delen van Larsson was dit boek nooit uitgegeven geweest. Het teert op de roem van de Millenniumtrilogie, maar haalt het niveau bij lange na niet. Ik heb het idee dat Lagercrantz veel liever iets anders had geschreven, iets waar hij wel goed in is.
Ik ga de eerste drie delen maar weer eens herlezen.