Deel twee blaast je omver!

Als je ‘Geen weg terug’ van Colleen Hoover gaat lezen, bereid je dan maar voor op een ware achtbaan aan emoties. Dit boek bestaat stiekem uit twee delen: een ervan is misschien niet geheel onderscheidend, maar deel twee blaast je omver. Beloofd!

‘Geen weg terug’ van Colleen Hoover gaat verder waar ‘Verslagen’ is geëindigd, oftewel Layken en Will zijn eindelijk samen. Lang leve de lol is er echter niet bij. Helaas is Laykens moeder, Julia, recentelijk overleden aan kanker, waardoor hun beide levens nu gevuld zijn met verantwoordelijkheden zoals school, studie, het opvoeden van hun broertjes Kell en Chaulder, en het runnen van niet één, maar wel twee huishoudens.

In al deze hectiek lijkt hun liefde vanzelfsprekend, zou je denken. Niets is minder waar. Wanneer Wills ex, Vaughn, ook nog eens in zijn leven opduikt – en Layken dit op een onverwachte en pijnlijke manier ontdekt – rijst de vraag of hun opgebouwde band werkelijk zo sterk is. Will staat voor de taak om Layken te bewijzen dat zijn liefde niet slechts voortkomt uit medelijden. Maar hoe pak je zoiets eigenlijk aan? Will probeert er alles aan te doen, maar de vraag is of het genoeg is om haar hart voor de zoveelste keer te winnen én te behouden.

Na het lezen van ‘Verslagen’, het allereerste deel in de eindelijk vertaalde Slammed-reeks van Colleen Hoover, was ik erg benieuwd hoe het verder zou gaan met Will en Layken. Ik wil je – naast de bovenstaande beschrijving – daar dan ook nog van alles over vertellen, maar laten we eerlijk zijn, dat zou de verrassing voor jou als (toekomstige) lezer bederven. Wat ik echter wel kan vertellen, is hoe ik dit verhaal heb beleefd. Ik kan het uren hebben over de fijne schrijfstijl die ook dit boek rijk is (en die we inmiddels wel gewend zijn van Colleen Hoover), de realistische situaties, de slams die alle gevoelens oprecht tot leven laten komen of de personages die al sinds het eerste deel in mijn hart zitten. Maar ergens is dat 'oud nieuws'.

Wat dit boek dan wel onderscheidt van het eerste deel is onder meer het perspectief. ‘Geen weg terug’ is – in tegenstelling tot het eerste deel – volledig geschreven vanuit Will. Dat is op zich niet wennen, maar juist logisch. Veel dingen die gebeuren – en dan met name die in het eerste deel – hebben immers ook met hem te doen. Hij komt plots weer oog in oog te staan met zijn ex Vaughn, besluit daarover te liegen tegenover Layken en dan heb je nog alle andere verhaallijnen die lopen. Zaken waar bijvoorbeeld ook Gavin en Eddie bij betrokken zijn.

Het leukste van dit alles vond ik de toevoeging van Kiersten aan het verhaal, het nieuwe buurmeisje van Will en Layken en een nieuwe vriendin voor de twee broertjes. Zij is echt wat je zou beschrijven als een wijsneus. Ze flapt alles eruit wat ze ook maar denkt. Dit zorgt voor een fijne balans: in het eerste deel van dit boek zitten er ook dingen die nogal zwaar en zwaarmoedig kunnen overkomen. Zij zorgt er echter voor dat je af en toe gewoon een brede lach op je gezicht hebt.

Maar toch...

Nu klinkt dit allemaal heerlijk rooskleurig, maar toch heb ik wel weer een kritisch puntje. Ditmaal lag mijn twijfel aan Layken en de keuze voor het perspectief. Omdat ‘Geen weg terug’ enkel is geschreven vanuit Wills oogpunt, leek haar reactie op de komst van zijn ex-geliefde nogal overdreven en haast kinderlijk

Wie wordt er nu boos als hij/zij zijn of haar huidige vriend(in) met zijn ex in dezelfde ruimte ziet zonder daarvoor om uitleg te vragen? Nou, Layken dus. Zij gooit voor langere tijd de deur dicht, en dat terwijl ze nog zo verliefd waren. Ik wilde als lezer het snappen, begrijpen waarom ze bepaalde keuzes maakte en vooral waarom ze het hem niet kon vergeven. Zat er angst achter? Wilde ze gewoon aandacht? Of was het meer? Een echt antwoord bleef echter uit. En dat is toch een gemiste kans.

Tot slot...

Ik kan alleen niets anders zeggen dan dat Colleen Hoover dit voor een groot deel heeft goedgemaakt met het tweede deel van dit verhaal. Een helft vol emotie, angst, verdriet maar vooral eentje waarin de liefde en vriendschap voor elkaar hoogtij vieren. Een ideale opmars naar ‘Zij is het’, het slotdeel.