Niet wat ik had verwacht...

Als fervent lezer van de boeken van Colleen Hoover, moet ik toegeven dat ik tot nu toe slechts één werk van haar als ’teleurstellend’ heb bestempeld. Helaas voeg ik daar vandaag nog één aan toe: ‘Zij is het’ (Slammed #3) liet me wat verward achter, en niet op een positieve manier.

Als je hebt genoten van zowel ‘Verslagen’ (Slammed #1) als ‘Geen weg terug (Slammed #2), weet je vast dat de liefde tussen Layken en Will heftige beproevingen heeft doorstaan. Ze mochten immers lange tijd niet bij elkaar zijn vanwege Wills beroep, moesten omgaan met grote verliezen en verantwoordelijkheden die hun leeftijdsgenoten voorbijgingen. Desondanks heeft dit alles hen sterker gemaakt, en nu lijkt hun geluk, bezegeld met een huwelijk, eindelijk volmaakt. In ‘Zij is het’, het slotdeel van de veelgeprezen ‘Slammed’-reeks van Colleen Hoover, wordt er nog eenmaal teruggeblikt op alle mooie én lastige momenten. Dit keer vanuit het perspectief van Will.

Hoge verwachtingen
Na het lezen van de eerste twee delen van de Slammed-reeks keek ik enthousiast uit naar ‘Zij is het.’ De personages – Will, Layken, Kell, Chaulder, Julia, Eddie en Gavin – zaten al diep in mijn hart, en ik wilde meer over hen weten. Hoe beleefden ze hun eerste keer? Hoe gingen Eddie en Gavin om met hun specifieke uitdagingen? Wat gebeurde er met Kell en Chaulder? Mijn verwachtingen waren hooggespannen, maar ik trek gelijk de pleister eraf: ze werden niet waargemaakt.

Begrijp me niet verkeerd: Colleen Hoover weet in ‘Zij is het’ nog steeds te overtuigen met haar schrijfstijl, sterke karakters zijn wederom aanwezig, en over de ijzersterke epiloog (die wel aan mijn verwachtingen voldeed) kan ik geen negatief woord spreken. Maar dat was het dan wat betreft de positieve kanten.

Wat gebeurde er dan?

Verder voelde ‘Zij is het,’ in het buitenland bekend als ‘This Girl’ van Colleen Hoover, aan als een herhaling van ‘Verslagen’. Met slechts twee kleine verschillen: alle hoofdstukken zijn geschreven vanuit Wills perspectief én er zijn af en toe korte onderbrekingen van Will en Layken op hun huwelijksreis. De conversaties, diverse slams en bepaalde momenten waren gewoon hetzelfde.

Hoewel ik doorgaans geen bezwaar heb tegen het vertellen van een verhaal vanuit verschillende perspectieven (en Colleen Hoover met ‘Sterrenhemel’ en ‘Sterrenregen’ als bewezen heeft dit te kunnen), ontbrak hier de toegevoegde waarde. Ik miste gewoon een nieuw conflict of een nieuwe basis waar Colleen Hoover op zou bouwen. Nu is het enkel een opsomming van alles wat is gebeurt. Leuk als er veel tijd zit tussen het moment dat je deel één leest en deel drie. Voor de lezers die echter de complete serie achter elkaar lezen, voelt het vooral overbodig.

Conclusie

Het geheel voelde namelijk nu vooral traag aan en deed me afvragen waarom Colleen dacht dat dit boek nodig was. ‘Verslagen’ en ‘Geen weg terug’ stonden immers al sterk genoeg op zichzelf, daar was ‘Zij is het’ niet voor nodig. Pas als Colleen Hoover ervoor had gekozen om dit boek volledig te schrijven vanuit Gavin en Eddie, had dat een ander verhaal geweest. Helaas was dat niet zo.