Bijzonder, nog te onbekend boek, aanrader

Tijdens het lezen van ‘de Dief’ heb ik meermaals in mijn boekenkast gekeken, Darien past echt in een traditie en de Dief moet in de canon opgenomen worden.Het boek begint met een voorwoord van Darien zelf; hierin meldt hij dit manuscript gestolen te hebben. Het is niet zijn verhaal, het zijn niet zijn woorden. De roman is deels ‘coming of age’; een man wordt bestolen door zijn stiefvader en besluit vanaf dat moment dat iedereen een dief is; de rijken stelen van de armen en de armen stelen omdat ze het nodig hebben. Fatsoenlijke mensen blijken de grootste dieven te zijn. Hij zal dief zijn.
Tussen de wederwaardigheden van de hoofdpersoon, die een mooi netwerk van dieven en oplichters weet te organiseren, staan fantastische bespiegelingen over geloof en maatschappij. Een van de hoogtepunten is wel de litanie van abbé Lamargelle; een zeer pragmatisch, amoreel man, die de soutane draagt ‘om er zijn persoonlijk voordeel mee te doen. Zonder soutane zou ik er uit zien alsof ik louter uit mezelf besta!’ Hilarisch en perfect de vinger op de zere plek; wat een toneel, humbug en hypocrisie en vooral angst om buiten de boot te vallen. Om hoorns te dragen, om opgelicht te worden.
De dief zoekt de ultieme vrijheid, om er gaandeweg achter te komen dat het een hersenschim is. Dat hij net zo onvrij is als iedereen. Sarte avant la lettre. Darien heeft ook zijn Nietzsche gelezen; slavenmoraal; ik ben bang, dus ik besta, schrijft hij ergens.
De dief maakt handig gebruik van deze angst. Als hij aan het eind van het boek zijn ultieme wraak beleeft, verschaft hem dat eigenlijk weinig genoegen. Wat er verder gebeurt weet niemand.

Prachtig doorwrocht verhaal, soms dwaalden mijn gedachten wel af door de veelheid van personen die ieder op hun eigen manier tamelijk plat en karikaturaal zijn, maar meestal was ik weer snel bij de les. Het punt van Darien is gemaakt; de maatschappij bestaat uit predatoren en hun prooi. In de 19e eeuw en dat is nu niet anders.