Mijn favoriete serie!

We weten allemaal hoe gruwelijk deze serie is, hoe gruwelijk cool Robert Hunter ook is, en hoe we toch allemaal ook zo vreselijk gesteld zijn op Garcia die zeker óók het nodige voor de kneiter heeft gehad. Ik val lekker met de deur in huis: Carter weet ook gewoon wéér met Ik ben de dood alle verwachtingen waar te maken.

Oi oi oi wat een spanning, gruwel en zeker ook fenomaal uitgewerkte thriller is dit! Ongelooflijk hoe deze moordenaar te werk gaat. Ongelooflijk goed ook hoe Carter stukje bij beetje, via doorkijkluiken naar het verleden, je als lezer meegrijpt in de vreselijke ontwikkelingen die iemand maken tot wat het nu is. Naar en afschuwelijk gaan hand in hand met medelijden en hoop. Hoop dat een jongetje kan uitsnappen uit een situatie waar je ronduit ziek van wordt.

Daar ben je dan Robert Hunter toch zeker weer voor nodig en het onderzoek brengt aan alle kanten een snijdende spanning met zich mee. Wanneer komen ze dichtbij genoeg, om toch hopelijk uiteindelijk deze engnek in te halen? Het kost elke keer weer een vrouw het leven. Het kost je tevens al je nagels, ook gellak is hier niet tegen bestand.

Carter is in het bezit van een meer dan vakbekwame pen. Je beleeft het moeiteloos in je hoofd, de dialogen doen volledig natuurlijk aan en zowel de stijl als woordkeuze staat garant voor een leesfeest. Relationele ontwikkelingen zijn altijd aanwezig, maar zoek je romantiek dan moet je verder zoeken want daar doet dit niet aan. Nu hou ik best van een snufje romantiek maar het past ook gewoon niet, perfection it is.

Hunter zou Hunter niet zijn als hij toch ook weer een beslissing maakt waar je hem wel om kan vervloeken gewoon. Wanneer je dan denkt : hè jong…komt daar nog even een plottwist die als een emmer met ijswater over je heen stort. De hel!

Komt er dan nog ergens een big smile op de smoel? Jazeker, de afsluiter is ge-wel-dig. Ik was het bijna vergeten maar mennnn wat mooi wat mooi.

Conclusie:

Vijf sterren voor Ik ben de dood.

Karin Meinen - Samenlezenisleuker