Overtuigende en degelijke thriller

De immer sympathieke rechercheur William Wisting, een creatie van de Noorse auteur Jørn Lier Horst, maakt in De verrader (2025) alweer voor de zeventiende keer zijn opwachting. Samen met zijn team, en met behulp van de Zweedse politie, staat hij voor de moeilijke taak om een moord op te lossen op een man wiens lichaam aangetroffen is tussen de puinhoop die een catastrofale aardverschuiving veroorzaakt heeft en waarbij tientallen huizen zijn verwoest. Sectie wijst uit dat het slachtoffer minstens twee dagen voor de ramp omgekomen is, maar zijn identiteit kan nog niet meteen worden vastgesteld. Hoewel uit het politieonderzoek naar voren komt dat er een verband bestaat met enkele andere zaken, boeken de rechercheurs niet veel progressie. De zaak lijkt nog meer oponthoud op te lopen als een van de teamleden een verrader blijkt te zijn.

Het verhaal begint met een oproep aan alle eenheden van de politie om zich naar de plek van een natuurramp te begeven. Voor Noorwegen is dit geen unieke situatie, want in de loop der eeuwen is het vaker voorgekomen dat woningen als gevolg van een aardverschuiving in de grond wegzakken. Kortom, de auteur laat in die aanvangsfase behoorlijk realistische omstandigheden zien. Het enige waar de lezer zich enigszins over kan verbazen, is dat de gedupeerde bewoners geen enkel teken van paniek vertonen, maar wellicht komt dit voort uit gelatenheid. De gebeurtenis zorgt er in ieder geval voor dat je meteen overal bij betrokken bent, en door de vondst van het lichaam van de aanvankelijk onbekende man wordt dit er niet minder op.

Veel spektakel moet echter niet verwacht worden, want de plot heeft voor het grootste deel een rustig verloop. Pas in de ontknoping neemt de snelheid behoorlijk toe, zijn er enkele actierijke scènes en is de spanning, die tot dan mondjesmaat te bespeuren valt, volop aanwezig. Dit impliceert overigens niet dat daarvoor helemaal niets gebeurt. Integendeel zelfs, want er zijn voldoende ontwikkelingen en wendingen die de lezer nieuwsgierig maken en naarmate het onderzoek vordert, gaat de thriller steeds meer intrigeren. Dit komt onder andere door de rol die Wisting deze keer heeft – deze is iets anders dan je van hem gewend bent, want hij raakt persoonlijk bij de zaak betrokken – maar eveneens omdat je je afvraagt wie van zijn collega’s wel of niet te vertrouwen is.

Omdat de plot zo goed als volledig vanuit het perspectief van Wisting wordt verteld, krijgt de lezer een globale indruk van hem. Hij komt over als een aimabel mens die respectvol en op een goede manier met zijn collega’s omgaat. Natuurlijk betekent zijn werk – en daardoor ook rechtvaardigheid – veel voor hem, maar niet zodanig dat hij dit verkiest boven zijn privéleven, want zijn dochter en kleindochter zijn alles voor hem, voor hen gaat hij als het ware door het vuur. Toch besteedt Horst in feite weinig aandacht aan zijn karakterontwikkeling, hetgeen in het zeventiende deel van de serie eigenlijk ook niet meer hoeft. Iemand die de reeks volgt, kent hem immers wel.

Na de relatief spectaculaire finale komt het – uiteraard, zou je kunnen zeggen – over het algemeen voor alles en iedereen goed, maar realiseer je je ook dat de scheidslijn tussen goed en kwaad heel erg dun is als je ergens persoonlijk bij betrokken raakt en dat dit zowel je gedrag als je doen en laten behoorlijk kan beïnvloeden. Niettemin is De verrader, dat een ongecompliceerde en gemoedelijke schrijfstijl heeft en in het Nederlands is vertaald door Bianca Cornelissen, een degelijke en overtuigende thriller.