Geloofwaardig: ja, realistisch: nee

Zelf heeft Liz Nugent altijd al geweten dat ze auteur wilde worden, het was alleen de vraag wanneer ze aan schrijven toe zou komen en of haar werk goed genoeg was voor publicatie. In 2003 schreef ze mee aan de soapserie Fair City en ruim tien jaar later verscheen haar eerste roman Unravelling Oliver (2014), waarvoor de positieve reacties kreeg. Een vriend van haar vermoedde dat zijn vader een jonge vrouw had vermoord en dit gegeven inspireerde haar tot het schrijven van de thriller Lying in wait (2016), dat zeven jaar later in een Nederlandse vertaling is uitgebracht onder de titel In de schaduw.

Lydia en Andrew Fitzsimons wonen met hun nog schoolgaande zoon in luxueuze woning in een van de betere wijken van Dublin. Ze lijken een prima en zorgeloos leven te leiden, maar een bevriende accountant heeft hen financieel benadeeld waardoor ze met pijn en moeite rond kunnen komen. Lydia en Andrew hebben echter iets te verbergen dat ze per se geheim willen houden. Uiteindelijk komt Laurence erachter wat voor hem verbogen wordt gehouden en dit blijkt van grote invloed te zijn op hoe zijn leven verder gaat verlopen.

In de schaduw, dat vanuit drie perspectieven wordt verteld, begint met een daverende openingszin die zowel cliffhanger als spoiler genoemd kan worden. Je vraagt je onmiddellijk af wat er gebeurd is en bent eveneens nieuwsgierig naar de omstandigheden rond dit voorbije voorval. Meteen daarna wordt de ware toedracht daarvan duidelijk en vangen zowel het gekonkel als het geheimhouden aan. De sfeer van de plot wordt enigszins beklemmend, met name wanneer Laurence zijn verhaal vertelt. Toch ontbreekt het in het boek aan spanning, want ondanks de aanzienlijke hoeveelheid wendingen gaat het er wat dat thrillerkenmerk betreft nogal tam aan toe. Natuurlijk zijn er in de volledige verhaallijn de nodige intriges, maar die kunnen net zo goed in een roman voorkomen. Net zoals de psychologische karakteristieken, waar de plot mee doordrenkt is, in beide genres op zijn plaats zijn.

Het aantal personages is betrekkelijk klein en het verhaal draait zo goed als in zijn geheel om Lydia, Laurence en Karen, een jonge vrouw die zijdelings met het geheim te maken heeft en waar Laurence op een gegeven moment kennis mee maakt. Op laatstgenoemde na is het moeilijk om voor ieder ander veel sympathie op te brengen. Het heeft er dan ook alle schijn van dat de auteur hier bewust voor gekozen heeft, hetgeen haar zonder meer gelukt is. De drie hoofdpersonen zijn behoorlijk uitgewerkt, dus de lezer leert hen vrij goed kennen. Voor enkele anderen die een minder prominente rol hebben, geldt dit in geringere mate, maar toch zeker voldoende om je een prima beeld van hen te kunnen vormen.

Pas aan het eind van het verhaal wordt het een klein beetje thrillerachtig, hoewel dit wel van erg korte duur is. Over de hele linie heeft Nugent de spanning ondergeschikt gemaakt aan de psychologie, de tamelijk ongezonde moeder-zoonrelatie en de angstvallige pogingen het geheim te verborgen te houden. Ofschoon de plot zeker niet voorspelbaar is, voelt de lezer vanaf het begin al aan dat zich in de ontknoping iets desastreus zal voordoen. Dat er dan inderdaad iets gebeurt, is niet verrassend. Wat en met wie is dat echter wel, dus de enige verrassing vindt pas aan het eind plaats – rijkelijk laat voor een boek dat onder het thrillergenre valt.

De schrijfstijl van Nugent is toegankelijk, vlot en ongecompliceerd en in zekere zin gaat dit laatste ook op voor het boek zelf. In de schaduw is zeer geschikt voor een paar uurtjes ontspannen tijdverdrijf. De lezer moet er evenwel niet van uitgaan dat dit een realistische thriller is. Geloofwaardig is het nochtans wel.