Indringend debuut

De rol van Peter Kelder in de soapserie Goede tijden, slechte tijden, bezorgde Antonie Kamerling een enorme bekendheid en populariteit. Hierna speelde hij in diverse andere televisieseries, films en musicals. Op 6 oktober 2010 maakte hij een eind aan zijn leven, nadat hij jarenlang aan een bipolaire stoornis geleden heeft. Zijn zoon Merlijn, op dat moment nog net geen twaalf jaar oud, heeft sindsdien niets over zijn vader gelezen, beluisterd of bekeken. Ongeveer tien jaar later kwam die behoefte wel en wilde hij tevens weten wie zijn vader werkelijk was. Hij wilde hem leren kennen, maar wilde ook antwoorden krijgen op de vele vragen die nu bij hem opkwamen.

Tien jaar later besloot Merlijn Kamerling, inmiddels begin twintig, om met familieleden te gaan praten, met vrienden van zijn vader en ook met een aantal van zijn vaders collega’s. Over onder andere deze gesprekken en vooral de zoektocht naar zijn vader schreef hij met behulp van televisiemaker en auteur Matthijs Kleyn het eind 2020 verschenen boek Nu ik je zie.

In een uitgebreide proloog vertelt Kamerling hoe hij reageerde op de dood van zijn vader, over enkele herinneringen die hij nog wel over hem heeft, maar ook hoe het gekomen is dat hij tien jaar na diens zelfmoord wel meer over hem wilde weten. Hierna wordt aan ieder gesprek dat hij heeft gevoerd één hoofdstuk besteed, waarbij hij begint met Kristiaan, een jongere broer van zijn vader en eindigt met zijn moeder, Isa Hoes. Voordat Kamerling de gesprekken aangaat, zoekt hij informatie over Antonie op. Dat doet hij bijvoorbeeld via Wikipedia, leest interviews met zijn vader, bekijkt afleveringen van GTST, maar kijkt ook naar films of musicals waar zijn vader in heeft gespeeld.

Tijdens de gesprekken komen regelmatig herinneringen naar boven die Kamerling allang vergeten was, of hij hoort dingen die hij nooit geweten heeft. Het wordt in ieder geval wel steeds duidelijker dat hij zijn vader steeds beter leert kennen, erachter komt waarom hij tot zijn drastische besluit is gekomen, waarom veel mensen, ondanks dat Antonie in interviews wel over zijn depressie sprak, niet zagen dat het zo erg met hem gesteld was. Ook merkt de auteur dat hij in bepaalde opzichten heel erg op zijn vader lijkt. Hij draagt soms kleding die zijn vader ook droeg of hij voelt zich zoals zijn vader zich ook voelde. Door de gevoerde gesprekken leert Kamerling zichzelf ook kennen, of misschien wel beter kennen.

De gesprekken die Merlijn voert, zijn niet altijd even gemakkelijk. Emoties, zowel bij de interviewer als geïnterviewde komen naar boven. Er vloeien tranen, maar er wordt desondanks ook gelachen. Men is ook niet alleen maar positief over Antonie, sommige negatieve kanten van hem blijven namelijk niet onderbelicht. Dat is goed, want zo krijgt Kamerling een volledig en eerlijk beeld van zijn vader, en dat was immers ook waar hij naar op zoek was. Degenen met wie Merlijn gesprekken heeft gevoerd, waren openhartig, dat is hij in zijn boek eveneens. Nergens krijgt de lezer het gevoel dat er iets weggelaten is, dat het niet de waarheid is.

Nu ik je zie is een persoonlijke en intieme zoektocht naar een vader, maar is er tevens een goed voorbeeld van dat rouw zich pas vele jaren na een overlijden kan voordoen. Om die vervolgens te verwerken kan op verschillende manieren, onder andere door het voeren van gesprekken of door het opschrijven van gevoelens. Kamerling deed beide en dat heeft hij met verve gedaan. Want zijn indringende debuut heeft hem de juiste richting gegeven om verder te gaan met zijn leven en om de dood van zijn vader een plek te kunnen geven.