Starcrossed lovers

Starcrossed lovers, daar moest ik meteen aan denken toen ik de flaptekst las. Een jongen en een meisje die halsoverkop voor elkaar vallen, maar alles in het universum zorgt ervoor dat dit gewoon niet gaat lukken.
Ik heb een tijdje de contemporary YA’s eigenlijk laten liggen maar wat was ik blij toen ik dit boek mocht lezen voor de blog van Quirido! Na een heleboel fantasy en dystopian boeken had ik hier behoefte aan. En raad eens wat. Ik had dit boek in een middag uit.

Madeline is een meisje van 18 met een zeldzame ziekte: SCID. Even in het kort: alles maakt haar ziek. Haar immuunsysteem wat voor haar hoort te vechten als er virussen en bacteriën in de buurt komen, is daar helaas niet zo goed in. Dus moet Madeline binnen blijven.

Dat moet ze al haar hele leven.

Elke dag is eigenlijk hetzelfde. Opstaan, haar gezondheid checken, eten, een boek lezen, aan school werken (lang leven de online studies!), met haar moeder spelletjes doen, slapen. En dan komt er weer een nieuwe dag. Elke dag.
Maar dan komt Olly naast haar wonen. Een jongen die graag via de gevel van het huis op het dak klimt. Die een hele andere vorm van poëzie leuk vindt dan Madeline (de barbaar!) en haar liefkozend Maddy noemt. Een vriendschap die begint via boodschappen op het raam, gaat verder naar e-mails… tot dat dat niet meer genoeg is. En dan gaat het gevaarlijk worden.

Madeline mist het buitenleven zonder dat ze weet wat ze eigenlijk moet missen. Door met Olly te chatten en mailen heeft ze toch een beetje het gevoel dat ze buiten is. Maar al snel heeft Madeline door dat dit niet gaat werken. Er mag niemand in de buurt komen, haar moeder is daar erg streng in én is ook nog eens een arts, wat het dubbel zo lastig maakt om onder regeltjes uit te komen.
Ik voelde meteen een band met Madeline. Ze is leuk, schrijft spoilende recensies over boeken en probeert ondanks haar kleine wereld het beste ervan te maken. Olly zorgt er echter voor dat ze haar wereld groter wilt maken. Veel groter. Soms is echter dat wat je wilt, niet altijd dat wat goed voor je is.

De band tussen Olly en Madeline ontstaat op een leuke manier. Olly is een beetje een gekke, maar toch zekere jongen. Zo eentje waarvan je je inderdaad afvraagt of ze zo nog gemaakt worden (dit zijn de woorden van Carla, de verpleegster van Madeline) en waar je ook zeker wel mee een sprong in het diepe durft te wagen. Hij is niet perfect, maar wel heel erg lief! De onderlinge (woord)grapjes vind ik ook echt iets toevoegen. Het maakt Olly en Maddy, helemaal Olly en Maddy.

Wat ik verder zo bijzonder vind aan het boek is de manier van schrijven. Olly en Maddy chatten en mailen, dus stukken tekst staan ook echt als een mail of chatbericht verwerkt. Daarnaast maakt Madeline lijstjes, tekeningen en hele grappige recensies die heel mooi zijn verwerkt tussendoor. Ook zijn sommige hoofdstukken heel kort, om even een statement te maken. Alsof je een dagboek leest, maar ook weer niet. Heel apart. Helemaal geweldig.

Maar dan het einde. OH HET EINDE!

Kortom: dit is niet het typische boy-meets-girl verhaal. Nicola Yoon heeft even een dijk van een boek neergezet waar je zeker wel even over nadenkt, maar tegeijkertijd kan je gewoon heerlijk genieten van die leuke, schattige, helemaal niet zoetsappige liefde tussen Olly en Maddy. Zij zouden bijna de nieuwe Romeo en Julia kunnen zijn.